Page 51 - โลกนิติจำแลง
P. 51

โลกนติ จิ ำแลง                    25

๑๐๕.	๏	 ผิ​บ่​รู้อ​ วดร​ู้	       เกินค​ น เทียวพ​ ่อ
	 หากเ​งื่องท​ ำ​ลุกลน	           หลอก​แล้
	 เราด​ ิบเ​ร่งบ​ ่ม​ตน	          ให้ห​ ่าม ไว้​นา
	 เสียท​ ่วงทีร​ีบ​แก้	           รอด​ด้วย​ทิ้ง​สหาย ฯ
๑๐๖.	๏	 ความ​รู้ร​ู้ย​ ิ่งไ​ด้	   สินศ​ ักดิ์
	 เป็นท​ ี่ช​ น​พำนัก	            นอบน​ ิ้ว
	 รู้น​ ้อยจ​ุ่งร​ู้จัก	          คบเ​พื่อน
	 เพื่อน​โง่​ชูเ​รา​หลิ้ว	        เลิศล​ ้ำใ​นฝ​ ูง ฯ
๑๐๗.	๏	 วิชา​เป็นเ​พื่อนเ​ลี้ยง	  ชีวิต
	 แม้จ​ัก​มีเ​พียงน​ ิด	          หนึ่ง​ไซร้
	 หมั่น​ตั้งท​ ่า​พูด​ติด	        ศัพท์ฝ​ รั่ง ไว้​แล
	 อาจจ​ะห​ ลอก​เขา​ได้	           ดอกเ​น้อ​เกลอ​เอ๋ย ฯ
๑๐๘.	๏	 คน​เราเ​ป็น​โสด​เศร้า	    เหงาจ​ ิต
	 ควรจ​ะห​ า​เพื่อส​ นิท	         เพื่อน​ร้อน
	 แต่ห​ าก​อยาก​ชมช​ ิด	          นางน​ าฏ ระบำฤ​ๅ
	 ระวังเ​ถิดเ​มียจ​ักค​ ้อน	      แคะใ​ห้​รำคาญ ฯ
๑๐๙.	๏	 โบราณ​ท่าน​กล่าว​ถ้อย	    ภาษิต
	 ธรรมะห​ าก​เป็น​มิตร	           เมื่อม​ ้วย
	 แต่​ตราบ​ใด​ชีวิต	              ยังอ​ ยู่ สราญ​ฤๅ
	 ธรรมะจ​ะ​ขัด​ด้วย	              สุขท​ ิ้ง​ธรรม​เสีย ฯ
   46   47   48   49   50   51   52   53   54   55   56