Page 7 - พระยาฉัตทันต์
P. 7
พระยาฉ ตั ท นั ต์ เปน็ วรรณกรรมซ งึ่ น ำเนอื้ เรอื่ งม าจากชาดก เรอื่ ง
ท ี่ ๕๑๔ กล่าวถึงพระพุทธเจ้าเมื่อเสวยพระชาติเป็นพระยาช ้างฉ ัตทันต์
คำประพันธ์เป็นแบบร้อยกรอง ที่นำคำมาเรียงร้อยให้อ่านได้จังหวะ
คล้องจองก ันไป ประกอบด้วยกาพย์ยานี กาพย์สุรางคนางค์แ ละก าพย์
ฉบัง สำนวนการประพันธ์มีความไพเราะราบรื่น กวีดำเนินเรื่องโดย
เลือกคำพื้นๆที่อ่านแล้วเข้าใจได้ทันที วรรณกรรมเรื่องนี้ไม่ปรากฏชื่อ
ผ ู้ประพันธ์และไม่ได้บอกว่าแต่งขึ้นเมื่อไร แต่เดิมบ ันทึกไว้ในส มุดไทย
๒ เล่ม และนำมาจัดพิมพ์ขึ้นเป็นครั้งแรกในสมัยรัชกาลที่ ๕ เมื่อ
ร.ศ. ๑๑๙ หรือพ.ศ. ๒๔๔๓ อันเป็นต้นฉ บับข องหนังสือเล่มน ี้
เนื้อเรื่องข องพ ระยาฉ ัตท ันตเ์ป็นการสอนค ติธรรมต ามแ นวทาง
พุทธศาสนา ให้เห็นโทษของการจองเวร และเน้นการให้ทาน การได้
อ่านเรื่องราวของพระยาฉัตทันต์ทำให้การสดับธรรมกถาเรื่องอื่นๆ ที่
สืบเนื่องก ันไดเ้ข้าใจแ ตกฉานยิ่งข ึ้น เรื่องพ ระยาฉ ัตท ันตซ์ ึ่งค รั้งห นึ่งเคย
แพร่ห ลายในห มู่วณิพกในภ าคก ลางน ิยมน ำม าข ับร้องเป็นเพลงข อทาน
บดั นี้ไดเ้ ลอื นห ายไปจากสงั คมไทยแ ลว้ มหาวทิ ยาลยั สโุ ขทยั ธรรมาธริ าช
จึงพ ิจารณาว่าค วรอนุรักษ์วรรณกรรมเรื่องน ี้ไว้มิให้ส ูญ
