Page 111 - คำให้การขุนหลวงวัดประดู่ทรงธรรม เอกสารจากหอหลวง
P. 111

81  คำให้การขุนหลวงวดั ประดูท่ รงธรรม

                     เอกสารจากหอหลวง

กลองม​ โหรี​ปี่​พาท​ทั้งป​ วง​แล้ว จึ่ง​ชัก​ม่านท​ องส​ อง​ไข ครั้นเ​สด็จ​ออกจ​ึ่ง​หยุด​
ประโคม กรม​มาลา​การ​นั้น คือ​รา​ชมณู​เทพ​มณู​นั้น ชู​ดอกไม้​ทอง แล้ว​จึ่ง​
นำ​แขก​เมือง เข้าม​ าใ​นพ​ ระราชวัง แล้ว​จึ่ง​นำ​กราบส​ าม​ครั้ง จึ่ง​ถึงที่​เฝ้า​จึ่ง​
ตรัส​เรียก​หมาก​กลาง ขุน​ทินบ​ ร​รณาร​ับสั่ง ขุนท​ านก​ ำนันต​ ั้งห​ มาก แล้วพระ​
อาลักษณ์ จึ่งร​ับพ​ ระร​าชส​ าส์น​นั้น เชิญ​ขึ้นไ​ว้​บน​เตียงป​ ระดับก​ระจก จึ่งต​ ั้ง​
เพไปวร้​บ็นะร​แ​นาขพ​ชกาป​เ​นมรทะือดองษิใ​งหส​ฐญาอนง่ ช​๓ท๕ั้นรนงแพ​ดั ลรพ้วะพ​ร​ราะรชอะง​ปอครงจ​์ะคดึง่ ์จ​ป​ิษึ่งรฐ​ปะารดนาษิ ศฐ๗๙ัยาต​นนาต​ัดมาอ​มถยเ​้าม่า​เอืงปต​ง็นใ​าห​แมตญ​ธ่​แร่ ๗ขรกมน​เเมดันือียจงมึง่ น​ท​้อถรย้าง​​​
พระ​ปราศัย​เจ็ด​คำ ว่าก​รุง​ลังกาน​ ั้น​พระศ​ าสนา​รุ่งเรืองอ​ ยู่​ฤๅ​คำห​ นึ่ง ข้าวป​ ลา​
อาหารบ​ ริบรู ณอ​ ยฤู​่ ๅส​องค​ ำ อันฝ​ นฟ​ ้าน​ ัน้ บ​ รบิ​ ูรณอ​ ยฤู่​ๅส​ามค​ ำ พ้นจ​ากโ​รคภ​ ัย​
อยู่ฤ​ๅส​ ี่ค​ ำ อันบ​ ้านเ​มืองน​ ั้นพ​ ้นจ​ากโ​จรผ​ ู้ร​้ายเ​บียดเ​บียฬอ​ ยู่ฤ​ๅห​ ้าค​ ำ พระม​ หา​
กษัตริย์​เป็น​ธรรม​อยู่​ฤๅ​หก​คำ อัน​เสนา​อำมาตย์​นั้น​อยู่​ใน​ธรรม​อยู่​ฤๅ​เจ็ด​คำ​
อัน​นี้​ทรง​พระ​ปราศัย เป็น​ตาม​อย่าง​ธรรมเนียม ทูต​จึง​กราบทูล​ตาม​มี​
พระ​สีห​นาถร​าชโองการ​ตั้ง ๗ นัด แล้วอ​ าลักษณ์ จึ่ง​อ่าน​ถวายว​่า พระ​เจ้า​
กรุงศ​ ิรวิ​ัฒนบ​ ุรนี​ ั้น มพี​ ระร​าชส​าส์นแ​ ลเ​ครื่องบ​ รรณาการเ​ข้าม​ าถ​วายเ​ป็นท​ าง​
ไมตรี อันพ​ ระเ​กียรติย​ ศน​ ั้น ฦๅ​ไป​ถึง​กรุงศ​ ิริ​วัฒนบ​ ุรี... (ความ​ขาดห​ ายไ​ป)

      ศาสนา ทั้ง​พระ​ศาสนา​ก็​รุ่งเรืองแ​ จ่มใส อันพ​ ระ​เกียรติยศ.....ก็เ​ลื่อง​
ฦๅ​ไป​ถึง​เมือง​กรุง​ศรีอยุธยา พระ​เจ้า​กรุง​ศรี​อยุธยา.......ก็​มี​พระทัย​รัก​ใคร่​
เมตตาย​ิง่ น​ กั ดว้ ยว​า่ เ​ปน็ ก​รงุ ส​มั มาท​ ษิ ฐด​ิ ว้ ยก​ นั จึง่ ใ​หร​้ าชส​าสน์ แ​ลบ​ รรณาการ​
ขึ้นม​ า เปน็ ท​ างพ​ ระร​าชไ​มตรเี​พื่อจ​ะใ​ครเ​่ ป็นท​ อง............ด้วยส​องก​รุงน​ ีเ้​ป็น​
กรุง​ใหญ่​กว่า​กรุง​ทั้ง​ปวง แล้ว​จะ​ได้​ช่วย​กัน​ทำนุ​บำรุง​พระ​ศาสนา​จะ​ได้​เป็น​
เพดานท​ องก​ ั้นก​างใ​นโ​ลกย​พ​ ิภพ ทั้งส​องก​รุงจ​ะไ​ดเ้​ป็นต​ ะพานเ​งินต​ ะพานท​ อง​
แผ่น​เดียวกัน​ทั้ง​สอง​กรุง แล​อา​นา​ราษฎร​ทั้ง​ปวง​ก็​จะ​ได้​ไป​มา​ค้าขาย​ถึงกัน​
สืบไป ตราบ​เท่าจ​น​สิ้น​พระ​ศาสนาฯ
   106   107   108   109   110   111   112   113   114   115   116