Page 36 - เศรษฐศาสตร์อุตสาหกรรม เทคโนโลยี และความจำเริญทางเศรษฐกิจ
P. 36
3-26 เศรษฐศาสตรอ์ ตุ สาหกรรม เทคโนโลยี และความจ�ำ เรญิ ทางเศรษฐกิจ
ส�ำหรับนักเศรษฐศาสตร์ช่ือแอมเมเบิล (Amable) ได้จ�ำแนกแบบจ�ำลองของความจ�ำเริญทาง
เศรษฐกจิ สมยั ใหม่ (New Growth Model) โดยคดิ วา่ ความจำ� เรญิ ทางเศรษฐกจิ เกดิ จากปจั จยั อน่ื ๆ ไดแ้ ก่
1. การลงทนุ ในปจั จัยท่แี นน่ อน
2. นวัตกรรมดา้ นเทคโนโลยี โดยเนน้ เรือ่ งการวจิ ยั และพัฒนา
3. การสะสมทนุ คอื เมอื่ สะสมทนุ มนษุ ยเ์ พมิ่ ขน้ึ กจ็ ะทำ� ใหผ้ ลติ ภาพของแรงงานแตล่ ะคนสงู ขน้ึ ดว้ ย
4. ความจ�ำเริญทางเศรษฐกิจอาจเห็นได้จากการท่ีรัฐผลิตสินค้าสาธารณะและโครงสร้างพื้นฐาน
เช่น เครือข่ายโทรคมนาคม การบริการข้อมูลข่าวสาร เป็นต้น ซึ่งส่งผลต่อผลิตภาพปัจจัยการผลิตของ
ภาคเอกชนสูงข้นึ ด้วย
ทฤษฎคี วามจ�ำเริญทางเศรษฐกิจสมัยใหม่ การพัฒนาตามแนวคิดท่ีทันสมัยจะใหค้ วามสำ� คัญกับ
ประเด็นตา่ งๆ สรปุ ได้สน้ั ๆ ดงั น้ี
1. ผลกระทบภายนอกจากเทคโนโลยี โดยท่ีแบบจ�ำลองของนักเศรษฐศาสตร์หลายท่านเห็นว่า
การสร้างความจ�ำเริญทางเศรษฐกิจจะมีสมมติฐานว่าความก้าวหน้าทางเทคนิคนั้นสามารถเป็นตัวกระตุ้น
จากภายในใหเ้ กดิ ผลตอบแทนจากการผลติ เพมิ่ ขน้ึ ได้ และนกั เศรษฐศาสตรช์ อ่ื เบามอล (Baumol) เหน็ วา่ ใน
ระดับชาติแล้ว เทคโนโลยีท่ีมีจ�ำนวนมากสามารถจะช่วยให้ประเทศอุตสาหกรรมก้าวหน้าพัฒนาได้ทัน
ประเทศทพี่ ฒั นาแลว้ ได้ ดว้ ยการใชเ้ ทคโนโลยที ก่ี า้ วหนา้ นนั้ เปน็ เครอื่ งมอื ในการพฒั นาประเทศ โดยเฉพาะ
อย่างยง่ิ เทคโนโลยที ่เี น้นสินคา้ ทุน แตอ่ าจไมเ่ หมาะสมกับประเทศก�ำลงั พัฒนา
2. การสรา้ งทนุ มนษุ ย์ แบบจำ� ลองบางทา่ นเนน้ การสรา้ งทนุ มนษุ ยเ์ พอื่ การสรา้ งความจำ� เรญิ ทาง
เศรษฐกิจมากกว่าการใช้เทคโนโลยี เช่น การลงทุนทางด้านการศึกษา เพ่ือให้ผู้ส�ำเร็จการศึกษากลับมา
ช่วยสรา้ งความจ�ำเรญิ ทางเศรษฐกจิ
3. ความสามารถทางสังคมของแอบรามอวิทซ์ (Abramovit) เห็นว่าการสร้างความจ�ำเริญทาง
เศรษฐกิจเป็นเรือ่ งทม่ี คี วามซับซ้อนมากกว่าทจ่ี ะมีแนวทางหรือรปู แบบเดียวกัน ทงั้ น้ีเพราะความสามารถ
ทางสงั คมทมี่ จี ำ� กดั ความสามารถขององคก์ รทแ่ี ตกตา่ งกนั ฐานะทางการเงนิ ในการพง่ึ ตนเอง รวมถงึ ขนาด
ของตลาดภายในประเทศทจี่ ะดูดซับอุปสงค์ในประเทศไดม้ ากน้อยแค่ไหน ถ้าปจั จัยต่างๆ ยงั ไม่พร้อม แม้
จะน�ำเทคโนโลยีท่ีทันสมัยมาใช้ในการพัฒนาประเทศก็คงจะไม่สามารถท�ำให้ผลของการพัฒนาไล่ตามทัน
ประเทศทกี่ ้าวหน้าแลว้ ได้
โดยสรุปการสร้างความจ�ำเริญทางเศรษฐกิจจากแบบเก่าไปสู่แบบใหม่ หรือแนวทางสมัยใหม่ก็ดี
ล้วนมาจากความพยายามของนักเศรษฐศาสตร์ในแต่ละยุคที่จะพัฒนาประเทศและสร้างความจ�ำเริญทาง
เศรษฐกจิ ใหเ้ กดิ ขน้ึ อยา่ งรวดเรว็ อยา่ งไรกต็ ามแนวคดิ ของการสรา้ งความจำ� เรญิ ทางเศรษฐกจิ ในชว่ งตน้ ๆ
สมัยนีโอคลาสสิกก็ดีหรือส�ำนักโครงสร้างก็ดี มักจะให้ความส�ำคัญกับปัจจัยการผลิตเพียงสองชนิด คือ
แรงงานและทุนเท่านั้น เพราะฉะนั้นถ้าแรงงานและทุนไม่สามารถพัฒนาศักยภาพให้สูงขึ้นได้ ในที่สุดแม้
จะมกี ารเพมิ่ แรงงานและทนุ ในการผลติ กต็ ามกอ็ าจจะนำ� ไปสจู่ ดุ จบของการพฒั นา ทงั้ นเี้ พราะผลตอบแทน
หน่วยสุดท้ายของปัจจัยทั้งสองข้างต้นมีแนวโน้มลดลงไปเรื่อยๆ แต่เมื่อเข้าสู่ยุคการพัฒนาและการสร้าง
ความจ�ำเริญทางเศรษฐกิจสมัยใหม่หรือทันสมัย นักเศรษฐศาสตร์จะให้ความส�ำคัญกับปัจจัยการผลิต
ด้านเทคโนโลยที กี่ า้ วหน้าเปน็ อย่างมาก ซง่ึ มไิ ด้จำ� กัดขอบเขตเฉพาะทางด้านกายภาพเทา่ น้ัน แต่รวมถึง
