Page 58 - ท้าวมหาชมพู
P. 58
20 ทา้ วมหาชมพู
นแ่ี นบ่ พติ ร พระนครของบพติ รนี้ นอ้ ยนกั นอ้ ยหนา นหี่ ากวา่ ชน
ท้ังปวงยังมิได้เห็นพระมหานครแห่งสมเด็จพระเจ้าราชาธิราช
ถ้าชนท้ังปวงได้เห็นพระนครอันประเสริฐ เปนที่อยู่แห่งสมเด็จ
พระเจ้าราชาธิราชนั้นแล้ว ใครเลยเขาจะอยู่ในพระนครอันน้ี
เชิญบพติ รมาเถดิ มาเราจะไปเชยชมพระนครอันใหญ่ ทอ่ี ยู่สม
เดจ็ พระเจ้าราชาธิราชน้นั ด้วยกนั
พระยาชมพบู ดีจงึ ตรสั วา่ ดกู รราชทูตทา่ นอย่าพกั วา่ พัก
กลา่ วเราเลย เราหาไปไม่ เรานีเ้ ปนใหญใ่ นสกลชมพทู วปี ไม่มผี ู้
เสมอ เราจะไปนน้ั ตอ้ งการอะไร สมเดจ็ อมั รนิ ทราธริ าชจงึ คกุ คาม
วา่ ดกู รพระยาผเู้ ศรา้ หมอง พระยาประเทศราช ทา่ นอยา่ ตงั้ ตวั
เปนใหญน่ กั เลยลกุ ขนึ้ ไว ๆ ไปเรว็ ๆ เถดิ ถา้ ทา่ นขดั แขงมไิ ปสทิ า่ น
จะไดค้ วามละอายบดั เดี๋ยวนี้แลหาชา้ ไม่ ตรัสแล้วกท็ ง้ิ จกั รนั้นไป
ดว้ ยฉบั พลนั จกั รนนั้ กเ็ ขา้ ตดิ พนั พระบาทแหง่ พระเจา้ ชมพบู ดรี าช
แล้วก็ร้องด้วยศรัพทสำเนียงเสียงอันดังว่า “อุฏฺเฐหิ อุฏฺเฐหิ”
ทา่ นจงลกุ ขน้ึ ๆ รอ้ งฉนแ้ี ลว้ จกั รนนั้ กค็ รา่ เทา้ แหง่ พระเจา้ ชมพบู ดี
ออกมาจนพระเจ้าชมพูบดีตกลงจากพระแทน่ ทองในกาลครัง้ นัน้
พระเจ้าชมพูบดีได้ความละอายแก่อำมาตย์ทั้งหลายแสน
หน่ึงนั้นเปนพน้ วไิ สย มอิ าจต่อสู้ได้ ก็ซบพระเศยี รทรุดนัง่ ลงใน
สถานที่นั้นๆ จักรนั้นก็ลากไปมิให้นั่งอยู่ได้อำมาตย์ราชเสวกท้ัง
ปวงนัน้ ชว่ ยกันเขา้ ช่วยพระมหากระษตั ริย์ บางคนจบั พระหัตถ์
บางคนจบั พระบาท บางคนจบั ทา่ มกลางพระองค์ ชว่ ยกนั ยอื้ ยดุ
ฉุดพระมหากระษตั ริย์ไว้ กม็ อิ าจฉดุ ไว้ได้ จักรนัน้ ลากพระเจา้
