Page 58 - ทุคคตะสอนบุตร
P. 58
48
ทุคคตะสอนบุตร
ข้างพี่ชายร่ำว่านิจจาเอ๋ย ไฉนเลยล่วงลัดมาตัดษัย
ทิ้งแต่ลูกไว้ที่นี่แล้วหนีไป ไม่อาลัยผันแปรมาแลดู
ขนิษฐาข้อนอุราสะอื้นไห้ กรรมสิ่งใดตามทันท่านทั้งคู่
พระคุณเคยแนบสนองประคองชู อุตส่าห์สู้สั่งสอนไม่นอนใจ
ข้างเชษฐาว่าโอ้พระโพธิ์แก้ว ล้มเสียแล้วลูกจะพึ่งผู้ใดได้
ถ้าไปไหนก็ไม่ขามคงตามไป เห็นจนใจไปทางนี้เป็นที่จน
ฝ่ายน้องพร่ำร่ำว่าพระอาทิตย์ เมื่อมืดมิดลับฟ้าเวหาหน
ยังคืนขึ้นมาใหม่ให้ได้ยล ท่านสองคนลับไปเห็นไม่คืน
ทั้งทาสีทาสาบรรดาบ่าว ก็สร้อยเศร้าเสียใจไห้สะอื้น
ความเทวษเหลือล้ำจะกล้ำกลืน ดูเครงครืนแซ่ซ้องร้องระงม
