Page 135 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

นนั ทติ า ชา งเยาว

อยางดีก็ไมเกิน ป.๖ แนนอน
“นั่นละจา เลอื กเอาเลย เอาเหมาะๆ มือ” ชายอว นทเี่ ดก็ หญงิ เรยี กวาอากั๊ม

ตอบโดยไมห นั หนา มาจากถงุ ซาลาเปา เดก็ หญงิ หนั กลบั มาทกี่ องไผด ว ยสหี นา เหนอ่ื ย
หนาย เธอหยิบทอนไผแตละทอนขึ้นมาลองกำๆ แกวงๆ จนบางทีเหมือนกำลังคิดวา
มันเปนดาบเสียมากกวา

“ยายเดก็ ทดี่ ไู มต ง้ั ใจนมี่ นั อะไรกนั ...” ทอ นไผง ามพดู อยา งไมส บอารมณ แต
มนั กถ็ กู หยบิ ขน้ึ มาเปน อนั ถดั ไป เธอแกวง มนั ไปรอบๆ แลว กพ็ ยกั หนา “เฮย ๆ ไมน ะ”

“อนั นล้ี ะ คะ อา” เดก็ หญงิ บอก เจา ทอ นไผไ ดร บั ความรสู กึ ทอ่ี ยากจะกรดี รอ ง
“โอยยย ไม! ไดโปรดชวยเอาอันอื่นไมไดรึไง! ฉันจะกลายเปนอะไรในมือ
ยายเด็กนี้เนี่ย!!”
“ไหนจา... ทำไมเอาอันนั้นละ” ชายอวนถาม เด็กหญิงไหวไหล “มันบาง
มากนะ”
“ก็มันเหมาะมือดีคะอา หรือมันไมเหมาะจะทำหุน?” เธอเอียงคออยางไม
แนใจ ตรงนี้เองที่เจาทอนไผงามเพิ่งนึกขึ้นได
บางทีมันอาจจะไมเหมาะทำเปนหุนเพราะมันบางเกินไป....
“เอาอันที่มันใหญกวานี้ดีกวา อันเล็กๆ นะเดี๋ยวจะแหกไปทำเสี้ยนกลัด”
อาของเด็กหญิงตอบ
“สะ...เสี้ยนกลัด....” เจาทอนไผง ามทวนดวยความรูสึกทเี่ หมือนวาชีวิตของ
มนั ไดจ บสิ้นแลว มนั เตบิ โตมาอยา งสวยงามไรท ตี่ เิ พื่อเปน เสย้ี นกลดั เนี่ยนะ ปลอ ยมนั
ไปเปนไมจิ้มฟนซะยังจะดีกวา
“โอย ไมเอา! ยายหนูจา อยาวางฉันลงนะเวย”
แตก อ นทเี่ ดก็ หญงิ จะวางมนั ลงเพอื่ เลอื กไมท อ นใหม คราวนชี้ ายหนมุ ทดี่ รู า ง
แบบบางก็เดินผานประตไู มแกะสลักออกมา “ทำไรอะ”
“เลือกไม” จาตอบ
“ไดย งั ละ ” ชายหนมุ ถามตอ จา ไหวไหลอ กี ครงั้ แลว ทำทา เหมอื นจะเลอื กใหม
“อนั ไหนกไ็ ด เลอื กๆ มาเหอะ ทอ นบางๆ กไ็ ด มอื แกเลก็ เลอื กทอ นใหญม นั จะหนกั ”

๑๒๗