Page 136 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

เจา ลำไผ

“ออ...งั้นเอาอันนี้ละ” จาตอบอยางไมเรื่องมาก เจาไผทอนงามในมือของ
เธอถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญเหมือนไดระฆังชวยชีวิต ถาใหเรียงสิ่งที่มันอยางจะ
เปนในตอนนี้ หุนกระบอกคงอันดับหนึ่ง รองลงมาก็หุนกระบอกหนาตานาเกลียดที่
จาทำ แลวอยางสุดทายที่ไมอยากคงจะเปนไมจิ้มฟนกับไมกลัด...

ดังนั้น... “เปนหุนกระบอกหนาตานากลัวๆ ก็ไมเลว...” มันบอกกับตัวเอง
กาวแรกที่เด็กหญิงถือเจาไผทอนงามเขาไปภายในบาน มันก็สัมผัสไดถึง
บรรยากาศที่วิจิตร บานหลังนี้สรางจากไมทั้งหลัง ทั้งกรอบประตู คานไมประดับ
กระทั่งเพดานก็ยังแกะสลักอยางสวยงามราวกับบานทั้งหลังนี้คืองานศิลปะ บันได
ทุกขั้นที่กาวขึ้นไปก็งดงามไรที่ติ ชั้นสองยิ่งเจริญหูเจริญตากวา เพราะนั่นคือหุน
กระบอก!
ชั้นสองเปนสิ่งที่เจาไผทอนงามรอคอย กำแพงดานหนึ่งของหองโถงขนาด
กลางนั้นเปนพื้นที่ของตูกระจก ซึ่งดานในมีตุกตาหนาตางดงามอยู ใบหนาของพวก
มันสวนใหญมีสีขาวผอง แตบางก็มีสีเขียว เหลือง แดง ดำคละกันไป เขียนลวดลาย
บนหนาดวยสีพูกันมีลายออนชอยอยางศิลปะไทย คลุมสวนตัวดวยผาที่ปกดวยดิ้น
เงินดิ้นทองและลกู ปดคลายเสื้อของตุกตาไลฝน ชฎาของแตละตัวมีรปู รางตางๆ กัน
แตทุกตัวลวนระยิบระยับงดงามดวยสีทองและอัญมณีประดับ
“สวยจัง...สวยจังเลย! นี่ยายหนูจา! เธอจะทำใหฉันเปนแบบนั้นบางใชรึ
เปลา!” เจาไผท อนงามถามอยางตื่นเตนถึงแมวามันจะรอู ยแู ลววาจาจะไมไ ดยินและ
ไมตอบมัน
ผานสวนของหองแสดงสินคา จาก็มาถึงระเบียงดานนอกซึ่งเปนที่สำหรับ
ทำงาน ที่นั่นดูเกลื่อนไปดวยอุปกรณตางๆ ตั้งอยูรายรอบโตะไมกลมที่เปรอะเปอน
ไปดวยสีขาวของน้ำปูนปลาสเตอร เธอนั่งลงที่เกาอี้ตัวหนึ่ง กอนจะรับเอาเลื่อยอัน
เล็กๆ มาจากชายหนุม
เธอพลิกเลื่อยไปมาพรอมกับเลิกคิ้วสูงเปนการถาม
“วัดทอนไผไว ๘ นิ้วครึ่ง แลวตัด” ชายหนุมตอบ
“ใจรายจัง ทำไมหนูตองใชเลื่อยมือดวย ใหอากั๊มใชเลื่อยวงเดือนตัดก็ได

๑๒๘