Page 141 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

นันทติ า ชางเยาว

“แยจะตาย!” เธอตวาดเสียงแวดและหันหนา
หุนใหดู ตอนนี้มันมีหนาที่รางดวยเสนสีฟาเปนลวดลาย
ที่สวยงามแลว มันจึงไมเขาใจวาเด็กหญิงตองการอะไร

“แยยังไง”
“มนั ไมส วย มนั ตอ งออ นชอ ยกวา นี้ ไมเ หน็ เหรอ
จังหวะไมเห็นสวยเลย”
“เออ เรื่องของเธอเถอะ” เจาลำไผที่ฟงภาษา
เด็กศิลปไมรูเรื่องถึงกับตัดบทสนทนา เวลาผานไปอีกครู

ใหญ เดก็ หญงิ กล็ ะออกไปเตรยี มนำ้ สะอาด
สำหรับลางพูกัน และเร่ิมเลือกสีใหมีน้ำ
หนักพอดีที่จะใชเขียน

แตมันดูจะเลวรายกวาตอน
รางเสียอีก...จาเงียบเสียจน
เจา ลำ ไผ ไดยิน เสียง ใบไม
เสียดสีกันยามลมพัดผาน
เธอนั่งเขียนอยางประณีต
ราวกับไมมีอะไรจะยากไป
กวานี้อีกแลว มันไมรูหรอกนะวาปกติแลวจาเปนเด็กที่
วาดรูปวาดเสนอยูแลวหรือเปลา แตไมเห็นจะตองตั้งใจ
ขนาดนั้นเลย
การลงเสนดวยพูกันเทาที่เจาหลอนนั่งรางเสน
ไมนานก็เสร็จ เสนที่หลอนวาดออกมานั้นเรียบลื่นไรที่
ติ เสียแคคิ้วสองขางไมเทากัน เห็นไดชัดวาหลอนแอบ
เขียนเลยเสนรางไปนิดๆ หนอยๆ และดูจากสีหนาของ
เด็กหญิงก็รู ทาทางคงจะวีนแตกในไมชานี่ละ
“พอ!” เธอกรีดเสียงลั่น “อยากวาดใหมอะ!”

๑๓๓