Page 145 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

นันทติ า ชา งเยาว

“อยางเธออะนะเรียกวาชาง”
“นี่ อยามาดักคอกันหนอยเลย แกก็จะไดชื่อวา ‘หุนนางสีดา’ เหมือนกัน”
เธอพดู เสียงเอื่อย “ตองไปถึงวันนั้นใหได”
“แลวจะไดชื่อวา ‘นักเชิดหุน’ ดวยไหม” เจาลำไผถาม
เด็กหญิงแทบไมคิดเลย “แนนอน! รอไมไหวที่จะไดเชิดแสดงแลวละ”
กากบาทสีแดงเพิ่มขึ้นอีกอยางตอเนื่องไปถึง ๑ อาทิตยก็มาถึงวันที่แขนทั้ง
สองขางของหุนนางสีดาไดติดลงไป จาชูหุนตัวแรกที่ทำเสร็จดวยตัวเองทั้งหมดขึ้น
อยางภาคภูมิใจเปนที่สุด “ตอไปนี้ แกก็เปนหุนนางสีดาแลว”
“เปนหุนที่สวยดวยรึเปลา” มันถาม กอนจะถกู เด็กหญิงยกไปตั้งรวมกับหุน
ตัวอื่นในตูโชว
“ดูดีเหมือนกันนะ ถาไมสังเกตก็ไมเห็นตำหนิเล็กๆ นอยๆ หรอก....”
เด็กสาวบอก
“ตำหนิแบบคิ้วไมเทากันนะเหรอ” มันพูดดวยเสียงฮึดฮัด เพราะมันเปน
ตำหนิที่ทำใหหนาที่ควรจะสวยงามของนางสีดา กลายเปนคนขี้เหร
“เอานะ ถึงไมใชหุนที่ตัวที่สวยที่สุดเทาที่จะไดทำในตลอดชีวิตนี้ แตก็เปน
หุนที่มีคาที่สุดเชียวนะ” จาบอกกับตัวเอง
เพราะหุนกระบอกไมใชงานของชางคนเดียวทำ...ในการทำของที่นี่ นาชาย
ของเธอจะจางคนปกผาแยกตางหาก การลงทองก็มีคนทำคราวละมากๆ แนนอนวา
รวมถึงงานอื่นๆ เชนการหลอหัวและการประกอบ ดังนั้นโอกาสที่จะไดทำหุนดวยตัว
คนเดียวทั้งตัว จึงแทบไมมี....
ขนาดหุนสีดาตัวนี้ ก็ยังมีสวนที่เธอไมไดทำอยูอีก ไมอาจพดู ไดเต็มปากวา
มันมาจากมือของเธอคนเดียว
“แตนี่ก็นาภูมิใจที่สุดแลว...” เธออุมเจาหุนนางสีดาลงมา “ไมคิดเลยวาจะ
หนักขนาดนี้...”
“แลวพรอมจะเปนนักเชิดหุนรึยัง” หุนนางสีดาถาม จายิ้มใหมัน
“แนนอน” เธอตอบ “นี่รูตัวเปลา หุนกระบอกเคยเปนศิลปะทีถ่ กู ลืมนะ”

๑๓๗