Page 150 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

เจา ลำไผ

“อ้ำๆ อึ้งๆ เราไมไดเจอกันตั้งนานนะ ไมคิดถึง
กันมั่งรึไง งี่เงา รูมั้ยวาหุนตัวอื่นในตูถูกสรางขึ้นมา
ใหมแลว กถ็ กู ขายออกไปเรอ่ื ยๆ มแี คฉ นั ตวั เดยี วเองนะท่ี

ยังตองรอเธออยูที่นี่” เจาหุนสีดาพูดเสียง
กระแทกกระทั้นอยางไมพอใจ “พรอม
จะเชิดหุนรึยัง”
จาถอนหายใจกับตัวเองอีกครั้ง เธอ
นึกวาตัวเองไดทิ้งจินตนาการนี้ไปอยาง
ถาวรแลวซะอีก
แตสุดทาย...มันก็คือเพื่อนคนสำคัญ

นี่นะ
“อืม...พรอมแลว ไปกันเถอะ หุนสีดา”
เจา หุนสดี ารสู กึ ราวกบั ไดร ับหวั ใจขึ้นมาอีกครั้ง
ตอนนี้มันรูสึกวาไดเปนหุนกระบอกสมใจอยากแลว มัน
เปนหุนในวินาทีที่คนเชิดกลับมาจับถือมันอีกครั้ง
มันเหลียวกลับไปมองหุนในตูที่เหลือ เจาหุนที่นาสงสารมีเพียงไมกี่ตัวที่ได
เปนหุนกระบอกอยางแทจริง ทั้งที่มันสวยงามกวา เกิดขึ้นจากฝมือชางที่ประณีต
บรรจง ตางกับหุนหนาตาขี้เหร ลายผาเบี้ยวๆ และเกาคร่ำคราแลวอยางมัน แตมัน
เปนหุนกระบอกอยางแทจริง เพราะมันเปนหุนที่ถูกเชิด
และที่สำคัญที่สุด...มันเกิดขึ้นจากความตั้งใจของเพื่อนคนสำคัญ
“ขอบใจนะจา”
ขอบคุณ...ที่ทำใหไมไผลำหนึ่งไดกลายเปนสิ่งของที่มีคาที่สุดเทาที่ไมไผ
ลำหนึ่งจะเปนได

นางสาวนันทิตา ชางเยาว
มหาวิทยาลัยศิลปากร กรุงเทพมหานคร

๑๔๒