Page 155 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

สพุ ิชญา เทพวลั ย

“แตผมก็ยังไมเขาใจอยูดีครับ เพราะที่ปูสักอธิบายมันสรุปเกินไป”
“เอาอยางนี้ ปจู ะอธิบายตามความคิดของปแู บบงายๆ ใหฟ งนะ จากคำวา
“ภมู ปิ ญ ญา” ภมู ิ หมายถงึ ความรู สว นปญ ญา หมายถงึ ความคดิ คำวา ภมู ปิ ญ ญา
จงึ หมายถงึ ความรทู เี่ กดิ จากการคดิ และเวลาทมี่ นษุ ยจ ะทำอะไรกต็ อ งคดิ กอ น พอคดิ
แลวจึงลงมือทำ เมื่อทำก็เกิดความเขาใจวาทำอยางนี้แลวดี ทำอยางนี้แลวไมดี เมื่อ
รวบรวมประสบการณต า งๆ มากๆ เขา จงึ กลายเปน ความร.ู ..มตี รงไหนทไ่ี มเ ขา ใจไหม”
“ไมครับ”
“แลว ทนี น้ี ะ มนษุ ยจ งึ มกี ารถา ยทอดความรทู ต่ี วั เองมไี ปสคู นอน่ื ๆ ยงั ไงละ ”
“แลว เขาจะบอกคนอื่นทำไมละครบั ? ทำไมเขาไมเ กบ็ ไวก ับตัวเอง? เพราะ
เขาเปนคนที่ทดลองผิดทดลองถูกเองนี่นา ทำไมตองเอาไปบอกคนอื่นดวย”
“งั้นสักนอยชวยตอบคำถามของปูหนอยวา มนุษยอาศัยอยูกันแบบใด?”
ปูสักตั้งคำถาม
“อยูดวยกันเปนกลุมครับ” ฉันตอบตามที่ไดฟงมาจากทุกคน
“แลวความสัมพันธละ”
“มหี ลายแบบครับ บางพวกอยูกันแบบญาติหรือครอบครัว บางพวกอยูกัน
แบบเพื่อน บางพวกอยูกันแบบเจานายกับลกู นอง และบางพวกอยูกันแบบศัตรู”
“แลวอายุของมนุษยละ”
“สั้นมากครับ” ถาเทียบกับฉันนะ “แลวปูสักถามผมทำไมครบั ? มนั เกย่ี วกบั
คำถามของผมตรงไหน?”
“เกี่ยวกันสิ เกี่ยวกันมากดวย” ปูสักยิ้มอยางอารมณดี
“เกี่ยวกันยังไงครับ?” ฉันยังคงสงสัย
“เพราะมนษุ ยส ว นใหญม คี วามสมั พนั ธก นั แบบเปน มติ ร พวกเขาจงึ ตอ งการ
ใหม ติ รของเขาไดแ ตส ง่ิ ทด่ี ที ส่ี ดุ ดงั นน้ั พวกเขาจงึ มกี ารถา ยทอดภมู ปิ ญ ญาทไ่ี ดล องผดิ
ลองถูกมาแลวแกคนสำคัญของพวกเขา อีกทั้งเมื่อเปรียบเทียบกับพวกเราหรือสิ่ง
มีชีวิตอื่นๆ แลวอายุขัยของมนุษยชางสั้นนัก ถึงพวกเขาจะเก็บความรูไวกับตัว
และปลอยใหตายไปพรอมกับพวกเขา มันก็ไมมีประโยชนอะไร พวกเขาจึงถายทอด

๑๔๗