Page 160 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

สักนอ ย

“อยางเชนอะไรบางเหรอครับ?”
“เออ...ใหยกตัวอยางเหรอ...เออ...อะไรดีละครับปู” พี่สายลมหันไปถาม
ปูสัก ฉันวาพี่สายลมเขารูนะวามีอะไรบาง แตคงจะยกตัวอยางไมถูกมากกวา
“อยา งเชน ภาคเหนอื ทเี่ ราอยมู กี ารใชป ระโยชนจ ากสภาพอากาศทเี่ ยน็ เกอื บ
ตลอดปใ นการปลกู พวกพืชทชี่ อบอากาศเย็น สวนทางภาคใตท ฝี่ นตกชุกกม็ กี ารปลกู
พวกพืชที่ชอบน้ำมากๆ อยางไงละ”
“ออ ...เขา ใจแลว ครบั ปสู กั ขอบคณุ มากนะครบั พสี่ ายลม” ฉนั บอกปสู กั กอ น
จะหันไปพูดกับพี่สายลม
“ไมเ ปนไร พยี่ ินดรี ับใชเ สมอ วาแตไ ดเ วลาทีพ่ ตี่ องไปแลวละ ไปกอนนะครับ
ปูสัก ลาละสักนอย” พดู จบพี่สายลมก็พัดจากไป
“อะ...ไปซะแลวผมยังไมไดบอกลาเลย พี่สายลมนี่มาเร็วไปเร็วดีจริงๆ”
“เจาสายลมมันก็เปนอยางนี้ละ” แลวปูสักก็หัวเราะ ทำใหทั่วทั้งพื้นปาเต็ม
ไปดวยเสียงหัวเราะดังกองกังวานอีกครั้ง
วนั เวลาผา นไปจากสกั นอ ยเปลยี่ นเปน สกั ใหญ ลำตน และกงิ่ กา นเรมิ่ แขง็ แรง
ขึ้นแตฉ ันกย็ ังไมส งู ใหญแ ละแขง็ แรงเทา ปสู ักอยูดี ยิ่งเวลาผา นไปมากเทา ไรพื้นทปี่ าที่
ฉนั อาศยั อยกู เ็ รม่ิ ลดนอ ยลงเรอ่ื ยๆ ปสู กั บอกวา มนษุ ยใ ชต น ไมเ ปน วสั ดใุ นการสรา งสง่ิ
ตา งๆ มากขน้ึ ทำใหเ พอ่ื นๆ ของฉนั ทอี่ ยใู นปา ตายไปหลายตน แลว นอกจากนพี้ วกคณุ
สัตวที่อยูในปาก็เริ่มไมมีที่อยูอาศัยแลวดวย
ฉนั เสยี ใจมากจนถงึ ขน้ั เกลยี ดมนษุ ย แตเ พราะไดป สู กั เตอื นสตทิ ำใหฉ นั มอง
โลกในแงที่ดีขึ้น ปูสักบอกวา
“สกั เอย สกั นอ ยทมี่ นษุ ยฆ า พวกเรานั้นเพราะตอ งการรา งกายของเราเพื่อไป
ใชป ระโยชน ฉะนั้นไมต องเสียใจไปเพราะนอยสิ่งนักทีถ่ ึงตัวจะตายไปแลวรางกายจะ
มีประโยชน ดังนั้นจงภมู ิใจไวเถิด”
และนี้ก็คือคำสอนสุดทายที่ปูสักสอนฉัน เพราะในวันรุงขึ้นปูสักก็โดน
มนุษยฆาแลวถูกพาตัวไปพรอมกับเพื่อนตนอื่นๆ ที่แข็งแรงและโตพอตามที่มนุษย
ตองการ

๑๕๒