Page 165 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

นันทชิ า ติยะโรจน

แท็กซไี่ ปตามตรงวา ฉันกำลงั จะไปหาขอ มลู เพือ่ ทำรายงานและตัวฉันเองไมร จู รงิ ๆ วา

สหกรณที่วานั่นอยูตรงไหน สุดทายคุณลุงจึงลงไปถามวินมอเตอรไซคที่จอดอยูขาง

ทางและก็ไดทราบวาสหกรณนั้นอยูในวัดพุทธบชู านั่นเอง

แตสิ่งที่นาหดหูใจที่สุดก็มาถึง สหกรณแหงนั้น ถูกปดไปแลว ไมเหลือ

แลวแมกระทั่งสมสักผล หรือเรือสักลำ ฉันควรทำอยางไรดี ในเมื่อสวนสมก็ไมรู

วาอยูที่ไหน สหกรณที่คิดวาจะเริ่มตนหาขอมูลทำรายงานนั้นก็ไมมีอยูอีกแลว

ฉันควรทำอยางไรดี มิเตอรรถแท็กซี่ก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ฉันเริ่มทำอะไรไมถกู แลว

“ไอหนูเอาไงดีลกู ”

ในเมื่อฉันคิดอะไรไมออกแลวฉันเลยตอบแท็กซี่ไปดวยเสียงเรียบๆ วา

“พาหนูกลับไปสงบานแลวกัน”

คณุ ลงุ ทใี่ จดคี นนน้ั ยม้ิ ใหใ นความไรเ ดยี งสาของฉนั กม็ นั ผดิ ตรงไหนเลา ใน

เมื่อขางหนาก็ไปไมได ถอยหลังก็ยังไมรอด อยางนั้นก็ยอมแพดีกวา อยาดันทุรัง

ดีกวา คามิเตอรมันแพง

แมว า ภายในใจของฉันมันทอแทแ ละหดหู ฉันหวงั อยางยิ่งวาวันนจี้ ะไดเ ดนิ

เลน ในสวนสม เขยี วหวานทเี่ ตม็ ไปดว ยความสวยงามของสม ผลนอ ยๆ ทปี่ ระดบั ประดา

อยสู องฟากทอ งรอ ง ยิ้มละไมกับสายลมเยน็ ๆ ทพี่ ดั ปลวิ มาปะทะหนา อยา งออ นโยน

สูดอากาศบริสุทธิ์ที่มีกลิ่นอายของบานสวนใหเต็มที่ และแบกตะกราสมบางมด

กลับบาน บอกตามตรงเลยวา กอนที่ ฉนั จะรบี ออกจาก

บานมา ฉันกำลังเขาถึงอารมณสุดๆ ตั้งแตฉันได

อานวิทยานิพนธเกี่ยวกับประวัติ

สมบางมดบนอินเทอรเน็ตบท

นั้น และคิดมาโดยตลอดวา

อยางไรก็ตาม อยางนอยฉัน

จะตอ งไดส มั ผสั สม บางมดทฉี่ นั

หลงรักและภมู ิใจ

ฉันกาวเทาเขามาสูบานอัน

๑๕๗