Page 170 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

สวนสมที่หายไป

ตอนนั้นฉันไมรูหรอกวาสมรังสิตพันธุบางมดรสชาติเปนอยางไร แตพอ
กลับบานไปลองกินแลว มันก็ไมอรอยจริงๆ ดวย รสชาติจืดๆ ชืดๆ มีกลิ่นอายของ
ความหอมแตก็นั่นแหละ ไรรสชาติ นี่นะหรือสมที่เคยกลาวขานกันวาอรอยที่สุดใน
ประเทศไทย

นายังเลาอีกวา สมนั้นเก็บผลไดตลอดทั้งป แตที่เก็บไดเยอะๆ หนอย ก็
คือชวงปลายปนี่แหละ ประมาณเดือนพฤศจิกายน สมจะฉ่ำน้ำเปนพิเศษ หวาน
อรอยกวาชวงมิถุนายนที่รสชาติคอนขางจืดๆ

ฉันเห็นนาเลาไปยิ้มไปอยางมีความสุขเมื่อระลึกถึงความหลัง ฉันไดแตคิด
วาชีวิตของชาวสวนนั้น แมจะไมสุขสบายมากนัก แตก็คงเปนชวงเวลาดีๆ ที่นา
จดจำ หากสักวันที่ฉันอายุมากขึ้น แลวไดนึกยอนถึงบานชาวสวน ที่มีพอ แม พี่ๆ
และนองๆ วิ่งเลนกันอยูในสวน ไดนึกถึงวันที่เราทุกคนพอแมลูกนั่งกินขาวพรอม
หนาพรอ มตากนั ไดใ ชช ว งเวลาดๆี รว มกนั ฉนั เองคงจะมคี วามสขุ ไมน อ ย ฉนั เองคดิ วา
การที่ใครสักคนไดอยูรวมบานกับคนที่เรารักทุกคนไดอยางพรอมหนานั่นคงเปนสิ่ง
พิเศษสุด นาสาวคนนี้ โชคดีแลวที่มีประสบการณชีวิตดีๆ เชนนั้น ดีกวาคนบางคน
ที่กวาจะมีเวลาใหกับคนที่ตนเองรัก คนๆ นั้นก็ไมอยใู หตนเองไดทำสิ่งดีๆ ใหแลว

ฉันกลับไปนั่งบนรถซีวิคสีดำของแม มองสองขางทางอยางอาลัย ไมรูวา
ตอ ไปนอี้ กี ๑๐ ป ๒๐ ป ถนนสายนอ ยๆ เสน นที้ เี่ คยมสี วนมะพรา ว นากุง เพงิ ผลไม
จะกลายเปนตึกรามบานชองใหญโตหรือไม คนเราพยายามสรางสิ่งตางๆ ขึ้นมาให
ตนสุขสบาย แตจะมีสักคนไหมที่เคยคิดวาความสุขที่แทจริงของมนุษยนั้นคืออะไร

ฉันยังคงนั่งไปเรื่อยๆ บนรถเบาะนิ่มๆ ของแมคันนี้ คิดแลวก็สลดใจ สม
เขยี วหวานบางมดทมี่ ีชื่อเสียงโดง ดัง วันดคี ืนดกี ส็ ลายหายไปได นับประสาอะไรกับ
ส่ิงอน่ื ๆ อกี เลา ทกุ วนั นรี้ าชาผลไมไ ทยกถ็ กู สม พันธอุ น่ื ๆ พฒั นาสายพันธจุ นแซงหนา
ไปแลว ในขณะที่สมบางมดเองก็เสื่อมลงเสื่อมลง สมบางมดผลนอยที่นาสงสาร
ก็โดนสมพันธุอื่นเชนสมโชกุน สมสายน้ำผึ้ง แยงบัลลังกไป ในขณะที่ฉันคิดไป
เรื่อยเปอยเชนนั้น แมก็พูดขึ้นวา

๑๖๒