Page 169 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

นนั ทชิ า ตยิ ะโรจน

เหมือนทุกวันนี้ แคจะไปวงเวียนใหญนะลกู ตองเดินทางกันเปนชั่วโมง...”
นาสาวคนนั้นยังเลาอะไรใหฉันฟงอีกหลายอยาง โดยเฉพาะวิถีชีวิตของ

ชาวสวน ครึ่งคอนชีวิตของนา นาเปนหญิงสาวที่มีชีวิตเติบโตขึ้นมาไดจากสวนที่
พอสรางไวทั้งสิ้น

เมื่อยามใดที่นาอยากจะไดสตางคไวซื้อเสื้อผา ซื้อขนม พอบอกกับนาวา
สมบัติของพอนั้นอยูในสวน อยากไดเงิน ก็ไปเก็บจากสวน

และมันก็เปนเชนนั้นจริงๆ นากับพี่ชายเก็บผลไมไปขายในตลาด และนั่น
ก็คือเงินที่พอให เปนเงินที่แลกดวยความขยันอดทน และหยาดเหงื่อ หากเราไม
ขยันเราก็ไมมีทางไดเงินนี้มา พอสอนใหเราอดทน พอบอกกับนาเชนนั้น

นายังเลาใหฟ งอีกวา ชีวิตของชาวสวนสมนั้นมันลำบากมากนะลกู ไมเ คย
มเี กษตรกรคนไหนรวยเพราะทำการเกษตรหรอก น้ำทว มทผี ลทกี่ ำลงั ๆ จะได กต็ าย
คาตน แตพอหนาแลง ผลที่กำลังจะออกงามๆ ก็เหี่ยวตายคาตนเชนกัน หากไม
เกงจริง ไมอยูในชัยภูมิที่ดีจริงการเกษตรก็เปรียบเสมือนมีดแทงตัวตาย ยิ่งทำก็มี
แตจนลงๆ

“ดูอยางสมบางมดสิลูก เมื่อ ๒๐ – ๓๐ ปที่แลว ยังขายดิบขายดีกันอยู
เลย แตเดี๋ยวนี้ดินมันเสียหมดแลว ปลกู สมก็ปลูกไมขึ้น ติดลูกยาก ขาดทุนกัน
เยอะแยะ บางคนก็ยายเอาพันธุไปปลกู ที่รังสิต ตอนแรกๆ นี่ปลูกกันดีมากเลยนะ
ไดกันทีไมรูกี่รอยลาน พาลูกพาเตาไปตางประเทศ แตสุดทายมันก็เหมือนกัน
ดนิ เสยี ปลกู ไมต ดิ ลกู แถมไมอ รอ ยเสยี ดว ย เดย๋ี วนเี้ ขาจะยา ยกนั ไปทำทกี่ ำแพงเพชร
แลวนะลกู ”

ทด่ี นิ เสยี นน้ั ภายหลงั ฉนั ไดท ราบวา นอกจากเพราะนำ้ ทว มในป พ.ศ. ๒๕๒๙
แลว ยังเปนเพราะเกษตรกรใชสารเคมีเยอะ เพื่อใหลูกสวย ผลดก แตไมกี่สิบป
ตนสมเหลานี้ก็เปนอยางที่เห็น บางสวนก็แกดวยการทำเกษตรอินทรียไปเลย
แตบางสวนก็ยังคงใชสารเคมที ี่รุนแรง คนกินก็คงตองเลือกเอาวาจะซื้อของแพงแต
ดีตอสุขภาพ หรือจะเลือกสมเคมีที่มีแตอันตราย

๑๖๑