Page 167 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

นนั ทิชา ตยิ ะโรจน

“เอะหรือนี่มันจะเปนสมบางมดที่เราตามหา นี่หรือขี้กลากที่บอกวาเปน
เอกลักษณของสมพันธุนี้ เนี่ยนะสมที่อรอยที่สุดในเมืองไทย”

คำพูดเหลานั้นฉันไมกลาพูดออกมาหรอก ไดแตตั้งคำถามอยูภายในใจ
ความกระเหี้ยนกระหือรือที่อยากจะศึกษาสมพันธุนี้มันทำใหใจฉันแทบสั่นระรัว ฉัน
ดีใจจนแทบพดู อะไรไมออก ตอนแรกฉันนึกวาจะสิ้นหวังกับการตามหาสมบางมด
แลวเสียอีก

“นสี่ มบางมดเหรอคะ” ฉันถามหญิงสาวหนาตาเหมือนลกู ครึ่งทยี่ ืนอยหู ลัง
แนวเขง ทเี่ รยี งรายกั้นลกู คา กบั คนขายเอาไว ฉนั คาดเดาเอาเองวา หญงิ สาวผนู นี้ า จะ
เปนลูกสะใภของยายที่ขายผลไม

“ใชจะ”
แมวาหนาตาของพี่สาวคนนั้นจะออกฝรั่งจา แตสำเนียงการพูดนั้นเปน
ไทยชัดไมผิดเพี้ยน หากเปนฝรั่งแทจริงผูหญิงคนนี้ตองอยูเมืองไทยมานานมากๆ
ทีเดียว
ฉันมองผลสมอยางไมละสายตา ถึงแมวาสวนสมที่ฉันอยากเห็นนั้นจะไม
สามารถเห็นไดแลวในเย็นวันนี้ แตผลสมของมันยังอยู ฉันเริ่มเกิดความหวังวาจะ
ไดเจอสวนสมเร็วๆ นี้แลวละ แตความฝนฉันก็ตองสลายลงอีกครั้ง เมื่อฉันถาม
แมคาวา
“สมบางมดแทๆ เลยใชไหม” แมคากลับกลาววา
“เปลาอันนี้มาจากรังสิต สมบางมดที่ปลูกที่บางมดนั้นหาไมไดแลว” ฉัน
ตกตะลึงในคำพดู แมคาไมสะเทือนใจบางหรือ เมื่อตองพูดวาสมบางมดนั้นหาจาก
บางมดไมไดอีกแลว ฉันจำใจซื้อสมนั่นมาหนึ่งกิโลกรัม แมวาสมนั้นจะเปนพันธุ
บางมด แตส มทีไ่ มไ ดเ กิดในบางมดจะเปนสมบางมดไดอ ยางไรกัน สมนั่นตองเรียก
วาสมรังสิตนะถูกแลว
หลังจากที่เดินเลือกผลไมอยูพักใหญ แมก็ไดสมหนึ่งกิโล มะมวงหนึ่งกิโล
และมะพราวออนอีกสามลูก นอกจากที่รานนี้จะขายผลไมแลวยังขายขนมไทยอีก
ดวย มีทั้งขนมชั้น ทองหยิบ ฝอยทอง ที่ฉันเห็นแลวน้ำลายสอ แตฉันตองเก็บ

๑๕๙