Page 157 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

สพุ ชิ ญา เทพวลั ย

พวกนองนกถึงพูดสำเนียงแปลกๆ กันจัง”
“แตกตางกันอยูแลวละสักนอย เพราะวาแผน

ดินที่เราอยูตรงนี้ก็คือประเทศไทย สวนที่ที่พวกนกนอย
จากมาคือประเทศจีน ซึ่งนอกจากประเทศจีนแลวกย็ ังมี
อีกหลายประเทศนะที่อยูในแผนดินนี้” ปูสักไขขอสงสัย

“แตมันก็เปนแผนดินเหมือนกันไมใชเหรอครับ?”
“ใช มันเปนแผนดินเหมือนกัน แตวาคน
ที่อาศัยอยูบนแผนดินมันไมเหมือน
กันนะ”
“ไมเหมือนกัน? ยังไงครับ
ปูสัก ผมก็เห็นวามนุษยมีตาสอง
ดวง หสู องขาง ปากหนึ่งปาก มือ
สองขา งและขาอกี สองขา งเหมอื น
กนั ออ !!..ไมร วมคนพกิ ารนะครบั ”
“ท่ีปูบอกวาไมเหมือนกันก็คือ เรื่อง
ของความเชื่อและการดำรงชีวิต อยางที่

เจา เคยไดฟ ง มาจากเจา กอ นเมฆไงวา คนทขี่ ดั แยง
กันจะแบงอาณาเขตเปนของตนเองและเปนของคนอื่น”

“ออ !!...เรอ่ื งนน้ั นน่ั เอง วา แตเ รอ่ื งของการดำรง
ชีวิตดวยเหรอครับ? งั้นภมู ิปญญาของประเทศจีนก็ไม
เหมือนกับของประเทศไทยสิครับ”

“ก็ไมใชวาจะไมเหมือนซะทีเดียวหรอกนะ มี
เหมือนกันบางแตค วามแตกตางกม็ เี หมือนกัน อยางเชน
ความเชื่อเรื่องศาสนาหรือภาษาที่ใชในการพูด”

“งั้นภูมิปญญาของประเทศไหนดีกวากันละ
ครับ” ฉันรีบถามอยางกระตือรือรน

๑๔๙