Page 146 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

เจาลำไผ

“ทำไม ไดข า ววา ใครๆ กช็ อบพดู วา เราเปน ศลิ ปะทส่ี วยงามแลว กม็ คี ณุ คา ”
“ไมมีคนเลนนะซิ กอนที่นาชายจะไปเรียนรูที่จะทำหุน ตอนนั้นเหลือชาง
ทำหุนแคสองเจาในประเทศไทย” จาเลาอยางภาคภมู ิใจกับหุนสีดา “แตตอนนั้นนา
ทำเพราะอยากไดเงินนะนะ...หุนเกือบทุกตัวในหองนี้เปนแค ‘ของฝาก’ ราคาแพง
ที่ชาวตางชาติชอบ...พวกเขาจะเดินเขามาที่นี่ แลวก็สั่งทำตุกตา...เพื่อนำไปใหเปน
ของขวัญที่ใชตั้งโชวเลนๆ ยังไงละ....”
“หะ อะไร!” เจาหุนสดี าขึ้นเสียง “เปนหุนแลวไมโ ดนเชิดจะเปนหุนไปทำไม
กัน อยางนี้ไมตองเรียกวาหุนกระบอกหรอก จะเปนหุนกระบอกก็ตอเมื่อไดโดนเชิด
เทานั้นละ!” มันพูดอยางหยิ่งยโส
จาพยักหนาเห็นดวยกับมัน “เพราะงั้น เราไปหัดเชิดหุนกันเถอะ ฉันจะได
เปน ‘นักเชิดหุน’ สวนแกก็เปน ‘หุนกระบอก’ ไดอยางสมบรู ณไงละ”
พูดจบจาก็อุมหุนกระบอกตัวสำคัญไปอีกดานหนึ่งของหอง ที่ที่นักเชิดหุน
คนอื่นๆ กำลังลอมวงฝกซอมกันอยู...
การฝก ซอ มหนุ ยากสำหรบั ทกุ คน เพราะหนุ มนี ำ้ หนกั มาก เดก็ หญงิ ทแี่ ขนไม
แข็งแรงอยางจาจึงประคองหุนไวไดไมนานก็ตองหยุดพัก แตถึงอยางนั้นเธอก็ไมเคย
จะบนวาไมอยากซอมแลว ทุกวันของเจาหุนสีดาผานไปอยางมีคาสำหรับมัน ถึงจะ
ไมไดโดนเชิดแสดงจริงๆ เสียที แตมันก็รูสึกวาตัวมันไดกลายเปน “หุนกระบอก” ไป
อีกกาว ไมใชแค “หุนตั้งโชว”
แตม นั อาจจะไมม วี นั ไดเ ปน หนุ กระบอกอยา งแทจ รงิ ไปตลอดกาลกเ็ ปน ได. ...
วันนีย้ ายจามาชาจัง... หุนนางสีดาคิด ปกตแิ ลวยายหนจู าของมันจะมาฝก
ซอมเชิดหุนทุกหาโมงเย็น แตวันนี้ลวงไปถึงทุมหนึ่งแลว จาก็ยังไมมา บางทียายหนู
จาคงจะติดธุระอะไรซักอยาง แตปกติก็เห็นเปนคนที่นอกจากวาดรูปก็จะวางตลอด
เวลาแทๆ
วันนี้แปลก....
มันไดแ ตร ออยบู นโตะซึ่งวางอยหู นาชั้นโชว แตเ มื่อนาิกาหมุนเข็มไปถึง ๔
ทุม มันก็เริ่มสังเกตเห็นวาคนในบานตุกกะตุนไทยก็ไมกลับบาน วันนี้มันวันอะไรกัน

๑๓๘