Page 144 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

เจา ลำไผ

ดเู หมอื นวา ในระยะหลงั หลอ นจะเรม่ิ ใชเ ขม็ เขย่ี ลกู ปด ใหส อดเขา มาในเขม็ ไดค ลอ งมอื
ขึ้นมาก ลายก็ไมเบี้ยวจนนาเกลียดเทาไรแลว กลายเปนผาคลุมหุนที่หนาตาพอจะดู
ได ถาไมสังเกตใกลๆ ก็คงจะหาตำหนิไมเจอ

แตนั่นก็กินเวลากวา ๑๘ วัน ปฏิทินที่จาขีดฆาไปทีละวันเริ่มมีตัวกากบาท
สีแดงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เด็กหญิงใชเวลาวาง ‘ตลอดเวลา’ หมกมุนอยูกับการปกผาและ
เครื่องประดับของหุนกระบอกตัวนาง แตดูเหมือนวาเมื่อไดผานศึกหนักกับการปก
ผาจนคลองมือมาแลว การปกเครื่องประดับที่ถึงจะยากกวาก็ไมเปนปญหาเทาไร
ไมวาจะเปนตอนพักกลางวัน หรือหลังจากกลับจากโรงเรียน เธอก็จะนั่งปกผาตลอด
เวลา

แตในวันหนึ่ง กากบาทสีแดงก็หายไป
“เฮ วันนี้ไมปกเหรอ” เจาลำไผสงเสียงเรียกทันทีที่เด็กหญิงเดินผาน วันนี้
ของที่อยูในมือเธอเปนหนังสือเรียนคณิตศาสตรเลมหนา
“เดี๋ยวจะมีสอบ ตองอานหนังสือกอน” จาตอบพรอมกับนั่งลงที่โตะญี่ปุน
ตวั เต้ีย และเริม่ ทำแบบฝก หดั ซำ้ ไปซำ้ มา เจา ลำไผท เี่ บอ่ื หนา ยกบั การเหน็ งานของตน
ทไี่ มก ระเตื้องขึ้นแลวอยากจะพดู อะไรปนปวนเสียสองสามที แตด จู ากสีหนาของเด็ก
หญิงแลว...
พดู ไปพี่แกก็คงจะไมมีอะไรเกิดขึ้นแนๆ
กากบาทสีแดงไมปรากฏขึ้นอีกถึงหนึ่งอาทิตย เจาลำไผก็ทำไดแตทักทวง
ทุกวี่ทุกวัน จนในที่สุด วันหนึ่งยายหนูจาของมันก็กลับมาถึงบานพรอมกับโยน
กระเปาลงบนโตะโครมใหญ กางมือดวยทาทีโอเวอร
“สอบเสร็จแลวจา!!” เธอประกาศ เจาลำไผที่ทนเงียบมานานถึงกับรอง
เสียงลั่น
“จริงเหรอ!! ทีนี้เธอก็จะกลับมาปกผาแลวใชไหม! ใชไหมๆ” มันถามอยาง
ตื่นเตน ยายหนจู าพยักหนาแลวเดินไปขีดกากบาทสีแดงที่ปฏิทิน
“ปดเทอมแลวดวย! จะไดทำแบบยาวๆ เลย” เด็กหญิงบอกอยาง
กระตอื รอื รน “นร่ี ไู หม พอฉนั ทำแกเสรจ็ ฉนั กจ็ ะไดช อ่ื วา เปน ชา งทำหนุ กระบอกละ ”

๑๓๖