Page 147 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

นันทติ า ชา งเยาว

ในระหวางนั้นเองที่มีคนเดินขึ้นบันไดมา เจา

นาชายของหนูจากลับมาแลว แตแทนที่จะเดินดวยทาที

กระฉบั กระเฉงอยา งทกุ ที วนั นเ้ี ขาเดนิ ดว ยทา ทางเศรา ซมึ

และตรงมาทางเจาหุนสีดา

“ เสยี งถอนหายใจดงั แผว ออกจากลำคอของชาย
หนมุ เขาลว งมอื ไปทฐี่ านของหนุ และยกมนั ขนึ้ มอื อกี ขา ง

เปดประตตู ูโชวออกและพยายามหาที่วาง

“จาจะหายเม่อื ไรก็ไมรูเนอะ” ชายอวนเดินข้นึ

ไม‹ใช‹เพราะเธอทง้ิ มันไปนาน บนั ไดตามนา ชายของจา ขน้ึ มา
จนมันงอนหรอื อะไร “อาจจะรักษาไมหายเลยก็ได”

อีกฝายตอบ

แต‹เพราะว‹าเธอไดสŒ ญู เสีย อะไร...พดู อะไรกนั ยายหนจู า เปน
“
ส่ิงทเ่ี รยี กว‹า อะไร.... เจาหุนสีดาคิดอยางใจเสีย
นาชายของหนูจาจับเจาหุนสีดา
จนิ ตนาการไปแลวŒ ... ฝมือหลานสาววางเขาไปในตู ใชปลายน้วิ
ปดฝุนที่ติดตามตัวของหุนอยางเบามือ

“เสียดาย นี่มันก็ทำหุนไดสวยใชไดเหมือนกันนะ”

“ขายไมไ ดห รอก คว้ิ เบย้ี วขนาดนน้ั ” ชายอวนพูด

ขำๆ

“เก็บไวก็ได ยังไงก็ไมมีใครซื้อตัวนี้หรอก” นา

ชายของจาพูดอยางไมใสใจ พรอมกับเลื่อนกระจกตูปด

เจาหุนสีดามองตามหลังของชายหนุมไปอยางปวดราว

มันอยากเห็นจาเดินขึ้นมาหยิบมันไปซอมรำทาเกๆ กังๆ

เหมือนทุกวัน มันอยากรูวาจาอยูที่ไหน....

เกิด อะไร ขึ้น กับ เพื่อน คน สำคัญ ของ หุน ตัว

หนึ่งกัน... ไมเคยมีใครเลาใหมันฟง ซึ่งนั่นก็เปนเรื่องที่

๑๓๙