Page 148 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

เจาลำไผ

แนนอน
ถาจามันกลับมา มันคงเปนเพียงหุนตั้งโชวหนาตาขี้เหรไ ปตลอดกาล ฝุนผง

ของกาลเวลาจับหนาขึ้นทุกวันๆ คนที่มาทำความสะอาดใหก็ไมใชเจาของของมัน
ตะวันขึ้นและลาลับขอบฟาวันแลววันเลา เปนทุกวันที่วางเปลา....
วางเปลา...
จะรอ จะรอตลอดไป เมื่อไรจาจะกลับมา ฉันเพียงแคอยากเปนหุนกระบอก

ก็เทานั้น...
หองนี้เปลี่ยนไปมาก...
สาวเต็มวัยรางสูงคนหนึ่งกาวเขามาในหองโถงแสดงสินคาหองเดิม แตใน

ตอนนมี้ ันไดร ับการประดบั ตกแตง จนเปลย่ี นไปมากมายตลอดชว งเวลาทเี่ ธอไปรกั ษา
ตัวใหโ รคทีเ่ ปน อยทู เุ ลาลง ในระหวางนั้น ถึงโรคจะไมร นุ แรง เธอกไ็ มไ ดร ับอนญุ าตให
กลับมาฝกเชิดหุนอีก กระทั่งการเรียนก็ยังตองหยุดไปหลายป

จาอายุได ๒๐ แลว
ความคิดความอานหลังจากผานความเจ็บปวดจากการรักษาโรคที่รุมเรา
บอกตามตรงวาตอนนี้มันแข็งกระดาง จินตนาการของเด็กอายุ ๑๑ ที่เคยมี เมื่อมอง
จากมมุ มองของคนอายุ ๒๐ กลายเปน เรอ่ื งทด่ี ปู ญ ญาออ นไปแลว ในสายตาของเธอ
“มันเคยพดู ได....” เธอพูดกับหุนกระบอกนางสีดาทตี่ ั้งนิ่งอยูในตูโชว
แตตอนนี้มันไมพูดแลว
ไมใชเ พราะเธอทิ้งมันไปนานจนมันงอนหรืออะไร แตเ พราะวาเธอไดส ญู เสีย
สิ่งที่เรียกวาจินตนาการไปแลว...
ทั้งหมดที่เธอเคยคุยกับมันตั้งแตเปนลำไมไผ เปนเพียงจินตนาการของเธอ
เทา นน้ั ในภาพความเปน จรงิ เธอเพยี งแคน ง่ั อยเู งยี บๆ โดยไมพ ดู ไมจ าและขะมกั เขมน
กับการทำงาน ทั้งหมดที่เธอเคยพูดคุยกับมัน ไมเคยเกิดขึ้นจริงๆ
เจาลำไผ...หรือตอนน้ีคือเจาหนุ นางสีดาเปนเพ่อื นในโลกของจินตนาการ...
ไมม เี จา ลำไผจ อมพดู มากขโี้ วยวาย ไมม เี สยี งบน จกุ จกิ เวลาทเี่ ธอไมย อมปก ผา ใหเ สรจ็
แลวไปนั่งอานหนังสือสอบทุกวันๆ

๑๔๐