Page 149 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

นันทติ า ชา งเยาว

ทที่ ำแบบนน้ั ....เพราะงานการทำหนุ กระบอกมนั นา เบอ่ื เสยี ยง่ิ กวา นา เบอ่ื ใน
ตอนนั้นการใหเด็กตัวเล็กๆ อยางเธอมานั่งขะมักเขมนกับงานที่ใชความอดทน แทน
การไปกระโดดหนังยางอยางเด็กผูหญิงคนอื่นมันเปนเรื่องที่ฝนใจไดยาก.... วากัน
ตามจริงแลว มันคือการฆาเวลาที่เธอไมสามารถไปออกแรงวิ่งเลนอยางคนอื่นเขาได
เพราะรางกายที่ไมแข็งแรง

เธอไมไ ดอ ยากจะทำหนุ กระบอกจรงิ ๆ.... นอกจากจะตอ งใชส มาธอิ ยา งมาก
แลว เพื่อนในวัยเดียวกันก็คงจะไมมานั่งดเู ธอปกผา เจาลำไผจึงเปน “เพื่อนเพียงคน
เดยี ว” ในตอนนั้น.... เปน เพอ่ื นทที่ ำใหเ ธอไมเ บื่อ ยิ่งคดิ วา มนั เปน เพอ่ื น กย็ ิ่งมกี ำลงั ใจ
ใหท ำหนุ ออกมาใหส วยทสี่ ดุ เพราะมนั ไมใ ชแ คส งิ่ ของทถี่ กู บงั คบั ใหท ำขนึ้ แตเ ปน เพอื่ น
คนสำคัญที่เธอตองดูแล...

นั่นทำใหเด็กที่ใครๆ ก็พูดวา “สมาธิสั้น” สามารถทำสิ่งที่ใชความอดทน
ที่สุดอยางหุนกระบอกได

ถึงตรงนี้จากลับมคี วามรสู ึกแปลกๆ ขึ้นมาในอก...เปนความรูสึกที่เจ็บปวด
เสียดายราวกับเธอไดเสียอะไรบางอยางที่สำคัญมากๆ ไป

การหยดุ คดิ วา หุนนางสดี าตวั นเี้ ปน เพอ่ื นทเี่ คยพดู คยุ กนั ตลอดเวลาทบี่ รรจง
สรางมันขึ้นมา ทำใหเธอรูสึกใกลเคียงกับการเสียเพื่อนที่สำคัญคนหนึ่ง....

เมอื่ มาอยตู อ หนา หนุ อกี ครงั้ ถงึ เพงิ่ รสู กึ ....ทงั้ ทกี่ อ นหนา นหี้ ลงดา ตวั เองวา มนั
เปนการกระทำที่ไรสาระที่สุด

“ปญญาออนนา....” เธอสายหัวกับตัวเอง ทำไมจะตองเจ็บปวด มันก็แค
ชวงเวลาหนึ่งของเด็กๆ ที่คิดไปไกลเอง เธอหัวเราะเฝอนในลำคอและทำทาจะเดิน
ผละจากตูโชว แตทันทีที่คลอยหลัง

“ยายหนูจา หายไปไหนมาตั้งนาน”
จาสูดลมหายใจเขาลึก “โทษที...”
“พรอมจะเปนนักเชิดหุนไดแลวรึยัง ฉันรอมานานนาน นานมากแลวนะ”
“เชอะ...เออ ...” จา หมนุ ตวั กลบั ไปทตี่ โู ชว ใชม อื เลอื่ นบานกระจกใสออก และ
ยกเจาหุนสีดาที่ดจู ะเบาและตัวเล็กลงออกมา

๑๔๑