Page 15 - ภาษาและทักษะเพื่อการสื่อสาร
P. 15
ภาษาภาพยนตรเ์ เละโทรทศั น์ 11-5
เร่ืองที่ 11.1.1
เอกลักษณ์ของภาพยนตร์และโทรทัศน์
จากประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ได้แสดงให้เห็นว่า ภาพยนตร์ผ่านการต่อสู้เพ่ือความเป็นศิลปะอีก
แขนงหนง่ึ เชน่ เดยี วกบั วรรณศลิ ป์ สถาปตั ยกรรม นาฏศลิ ป์ การสรา้ งภาพยนตรต์ อ้ งใชง้ บประมาณจำ� นวน
มาก อาจกล่าวได้ว่าภาพยนตร์เป็นทั้งอุตสาหกรรมและงานศิลป์ ผู้ท่ีเก่ียวข้องกับงานสร้างภาพยนตร์
ประกอบดว้ ยนกั ธรุ กจิ และศลิ ปนิ บคุ ลากรงานฝมี อื ทเี่ กย่ี วขอ้ งอกี หลายฝา่ ย ตา่ งฝา่ ยตา่ งมงุ่ ทำ� ใหภ้ าพยนตร์
เป็นไปในทิศทางของตน คือนักธุรกิจมุ่งให้ภาพยนตร์ท�ำเงินได้ ส่วนศิลปินมุ่งสร้างภาพยนตร์ให้เป็นท้ัง
ศาสตร์และศิลป์ ถึงอย่างนั้นก็ตาม เพ่ือให้ภาพยนตร์เป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ท่ีมีพลังและเป็นผลผลิต
เชงิ พาณิชย์
ภาพยนตรใ์ นฐานะทเ่ี ปน็ สอื่ แหง่ การถา่ ยทอดและการแสดงออก เปน็ งานศลิ ปเ์ ชน่ เดยี วกบั งานศลิ ป์
อ่ืนๆ แต่ภาพยนตร์จะรวมงานศิลปะทุกแขนง ไม่ว่าจะเป็นวรรณศิลป์ นาฏศิลป์ คีตศิลป์ สถาปัตยศิลป์
รวมสานทอเข้าด้วยกันให้กลายเป็นทัศนศิลป์ท่ีเคล่ือนไหวได้ การเคลื่อนไหวในภาพยนตร์จะมีจังหวะ
(rhythm) ทสี่ ลบั ซบั ซอ้ นคลา้ ยๆ บทกลอนทก่ี วบี รรจงแตง่ ขน้ึ ภาพยนตรจ์ ะสอื่ สารดว้ ยภาพและสญั ลกั ษณ์
เช่นเดยี วกบั นาฏศิลป์ ภาพยนตรจ์ ะสือ่ สารด้วยการแสดงและถอ้ ยคำ� การแสดงท่ใี ช้การกระทำ� และทา่ ทาง
และการแสดงท่ีใช้ถ้อยค�ำด้วยค�ำพูดและบทเจรจา การเคล่ือนไหวในภาพยนตร์จึงมีลักษณะคล้ายบท
นวนิยายหรือวรรณศิลป์ เน่ืองจากภาพยนตร์สามารถย่นย่อหรือขยายเวลาและสถานท่ี และท่องเท่ียวไป
ในสถานท่ตี ่างๆ ภายในกรอบภาพไดอ้ ย่างไรข้ ้อจ�ำกดั
แม้ว่าภาพยนตร์จะเหมือนกับศิลปะแขนงอ่ืนๆ แต่ภาพยนตร์มีลักษณะเด่นจากศิลปะแขนงอื่นๆ
ในด้านการเคลื่อนไหวอย่างต่อเน่ืองไม่มีข้อจ�ำกัด ภาพยนตร์ส่ือสารโดยตรง ผู้รับสารหรือผู้ชมไม่ต้องใช้
จนิ ตนาการตามข้อความทบี่ รรยายไวอ้ ยา่ งสวยงาม อยา่ งเชน่ ในวรรณกรรม ถ้าอ่านวรรณกรรมผอู้ า่ นต้อง
จินตนาการเอาเองว่างามเหมือนนางฟ้านางสวรรค์น้ัน จักงามปานใด เป็นอย่างไร ผู้อ่านจะจินตนาการ
ตามความงามท่ีมีในใจตนเป็นที่ต้ัง แต่ภาพยนตร์จะเสนอให้เห็นได้เลยว่าสาวงามงามด่ังนางเอกที่เสนอ
ในภาพยนตร์นแี่ หละ
ภาพยนตร์มีลักษณะเด่นกวา่ ละคร ตรงทภี่ าพยนตร์มีการเคลอ่ื นทีต่ ่อเนือ่ งอยา่ งอิสระ ภาพยนตร์
จะเร่ิมเร่ืองด้วยภาพไกลเป็นการแนะน�ำกาลเวลา สถานที่ และบุคคล แล้วค่อยๆ น�ำผู้ชมเข้าไปใกล้พอ
ปานกลาง เมอ่ื แนใ่ จวา่ ภาพทต่ี อ้ งการเขา้ ไปใกลน้ นั้ ไมเ่ ปน็ ภยั เเลว้ จงึ พาผชู้ มเขา้ ไปใกลจ้ นถงึ ใกลท้ สี่ ดุ โดยที่
ผชู้ มไมต่ ้องลุกจากที่นัง่ ภาพยนตรจ์ ะพาผชู้ มเข้าใกลส้ งิ่ ท่นี า่ อภิรมย์เพือ่ ผชู้ มจะได้เข้าใกล้ ไดร้ สู้ กึ เหมือน
จะสมั ผสั ไดจ้ ากทกุ แงท่ กุ มมุ และนำ� ออกหา่ งจากสง่ิ ทนี่ า่ เกลยี ดนา่ กลวั ไมว่ า่ ผชู้ มจะนงั่ ตรงไหน จะมคี วาม
รู้สึกเหมือนกันหมด ไมเ่ หมอื นละคร หรอื ลเิ ก ผูช้ มจะไดเ้ ห็นภาพบนเวทใี นระยะหา่ งท่คี งเสน้ คงวา ผู้ชมท่ี
น่งั ใกล้เวทจี ะได้เห็นภาพใกล้ ทน่ี ั่งห่างจากเวทีจะได้เห็นภาพไกลตลอดเวลาการแสดง
