Page 108 - ศิริวิบุลกิตติ์
P. 108
72 ศิรวิ ิบุลกิตติ์
๕๐ กลบทดงั นี้ ช่อื ชา้ งชูงวง
๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐ ๐
บุตรบงั คมกม้ เศยี รราบกราบทลู ตามเคา้ มลู สกลู นักปราชญ์มาดพสิ มยั
วา่ ไมค่ วรจวนพระองค์ปลงชีพไว ม้วยบรรลัยใจข้าบาทมาดแทนคุณ
แม้นชวี ิตจติ รวญิ ญาณข์ า้ พระองค ์ จกั ยืนยงจงใจดมี ีหมองหมุน
คงไมล่ ะพระบิตรุ งคจ์ งใจจนุ จักแทนคณุ บุญไปจงปลงชีพวาย
จอมณรงคท์ รงฟังคำพรำ่ เพราะพรอ้ ง เจตจติ รจ้องผอ่ งแผว้ ในใจจติ รหมาย
ว่าเจา้ พ่อหน่อเนอื้ ปราชญม์ าดภปิ ราย สงสารสายกายเอกีท่อี ยู่ไพร
มารดาเจ้าเศรา้ โศกแค้นแสนรกั บุตร จักม้วยมดุ สุดสงั ขารดานแดนไฉน
เจา้ จกั ทง้ิ มง่ิ แม่ไว้ไหร้ ่ำไร เปลี่ยวเปลา่ ใจในป่าดงสงสารนาง
พ่อจงลับกลบั ครรไลไปป่าเถิด อยา่ ละเมดิ เจิดใจแลแมจ่ ะหมาง
พอ่ แก่แล้วแดวเดียวดายวายชีพวาง สมกับร่างสรา้ งกรรมแรงแต่งตัวมา
เจ้ายงั นอ้ ยจ้อยเท่านี้มคิ วรตาย จงผันผายบ่ายหนา้ ไปในปา่ หา
แม่จะคอยนอ้ ยจะรวนนวลจกั รา ฟังพ่อว่าอย่าเอโ้ อ้โจ้เจ้ใจ
โพธิสัตว์ตรัสฟงั ทา้ วกล่าวเกล้ยี งตอบ โดยระบอบชอบเมธีมคี ำไข
ว่าชนมานทา่ นอย่เู ดียวเปลยี่ วเปล่าใจ ไม่มภี ยั ไดร้ าญรกุ บกุ เบียดเบยี น
แต่ท้าวเจา้ เศร้าโศกแคน้ แสนภยั พาล ลูกสงสารลานแลไปใจหนั เหียน
ไมม่ ีใครไดด้ เู ดยี วเปลยี่ วจิตรเจียน จกั วอดเวยี นเนยี รพินาศขาดจติ รใจ
แม้นทา้ วพ่อมรณงั ยงั แต่บุตร บุตรจะสุดสดุ ชีวงั สังขารขยั
มหาวทิ ยาลัยสุโขทยั ธรรมาธริ าช
