Page 11 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ชมัยภร บางคมบาง

แม‹ครวั ตวั อกั ษรมือใหม‹

ชมัยภร บางคมบาง

สมมตุ วิ า นกั เขยี น เปนผูปรุงอาหารมือใหม

ไมเคยทำเลยสักครั้ง เกๆ กงั ๆ ทำไปตามทตี่ าเคยเหน็

ใสเครื่องปรุงไปตามที่คิดเดา เอา โชคดีก็อาจอรอย แต

มกั ไมค อ ยโชคดี เพราะยากมากทจี่ ะเหมาะเจาะลงตวั เพราะการเปน นกั เขยี นเปน การ

ปฏิบัติการ มิใชการซื้อล็อตเตอรี่ ซ้ำบางครั้งเมื่อปรุงอาหารครั้งแรก เราก็ยังไปนึก

เอาเองเสียอีกวา อรอยจะตาย ทำไมคนอื่นถึงวาไมอรอย ทั้งนี้ เพราะกลัวคนอื่น

จะตำหนิ กินเองจึงชมเองวาอรอย แตมักกินอยูคนเดียว ไมมีใครเขากินดวย

และความเปน จรงิ กม็ อี ยวู า ไมอ รอ ยเลย กเ็ หมอื นการเขยี นหนงั สอื ทไี่ มเ ปน

รสหนงั สอื เลย หรอื ไมม วี รรณศลิ ปเ ลย เพราะยงั ไมร ดู ว ยซำ้ วา รสวรรณศลิ ปเ ปน อยา งไร

ตอมาเมื่อรูตัววาแทจริงวรรณศิลปนาจะเปนอยางไร เราก็เริ่มคิดวาจะทำ

อยางไรใหมันอรอยถูกปากคนอื่น จึงทำอาหารแบบที่คิดวาจะถกู ปากคนอื่น ปรุง

อยา งทคี่ นอนื่ อยากกนิ แตป รากฏวา ไมถ กู ใจเราเลยแมแ ตน อ ย กเ็ หมอื นกบั การเขยี น

หนงั สอื ทพ่ี ยายามจะใหถ กู ใจคนอน่ื แตไ มถ กู ใจตวั เองเลย แตป รากฏวา พอทำเสรจ็ แลว

กไ็ มถ กู ใจคนอน่ื อยดู ี แถมยงั ไมถ กู ใจตวั เองดว ยก็กลายเปนอาหารรสไมอรอยเสียนี่

ดังนั้น การปรุงอาหารจึงไมใชทำครั้งสองครั้งแลวอรอยเลย หากแตตอง

ทำบอยๆ หลายๆ ครั้งจนอยูตัว อยูมือ รูวาจะใสอะไรมากนอยแคไหน ไฟแรงไฟออน

๓