Page 56 - พื้นฐานสังคมเเละวัฒนธรรมเขมร
P. 56
1-46 พ้ืนฐานสงั คมและวฒั นธรรมเขมร
บรรณานุกรม
กรมเจรจาการค้าระหว่างประเทศ. ข้อมูลการค้าไทย-กัมพูชา. สืบค้นเม่ือวันที่ 7 มกราคม 2562, จาก www.
dtn.go.th
เขยี น ธรี ะวทิ ย์ และสุณยั ผาสกุ (2543). กัมพูชา ประวตั ิศาสตร์ สงั คม เศรษฐกจิ การเมือง และการตา่ งประเทศ.
กรงุ เทพฯ: สานกั พิมพ์แห่งจฬุ าลงกรณม์ หาวทิ ยาลยั .
จิตร ภูมิศักด์ิ. (2558). ความเป็นมาของคาสยาม ไทย ลาว และขอม และลักษณะทางสังคมของชนชาติ.
กรุงเทพฯ: สานกั พิมพ์แมค่ าผาง.
ชาคริต สิทธิฤทธ์ิ. (2559). จับต้องได้-จับต้องไม่ได้: ความไม่หลากหลาย ในความหลากหลายของมรดกทาง
วฒั นธรรม. ใน วารสารมนษุ ยศาสตร์และสงั คมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภฏั สรุ าษฎรธ์ านี, ปที ี่ 8 ฉบับที่ 2.
ธีระ นชุ เปีย่ ม. (2542). การพัฒนาเศรษฐกจิ และการเมอื งกมั พชู า. กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
ประเสริฐ ณ นคร. (2547). การอธบิ ายศิลาจารึกสมยั สุโขทยั . นนทบุรี: สานักพิมพม์ หาวทิ ยาลยั สุโขทัยธรรมาธริ าช.
พทั ยา สายหู. (2544). กลไกของสงั คม. กรงุ เทพฯ: สานักพมิ พ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นราธิปพงศ์ประพันธ์, พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอ กรมหมื่น. (2534). 100 ปี พลตรี พระเจ้าวรวงศ์เธอกรมหมืน่ -
นราธปิ พงศป์ ระพนั ธ์. กรงุ เทพฯ: ม.ป.ท.
รัชนีกร เศรษโฐ. (2532). โครงสรา้ งสงั คมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: โรงพมิ พว์ ัฒนาพานิช.
ราชกิจจานุเบกษา. (2553). พระราชบัญัญัติวัฒนธรรมแห่งชาติ เล่มท่ี 127 ตอนท่ี 69 วันท่ี 12 พฤศจิกายน
2553.
ราชบณั ฑติ ยสภา. หน้าจัว่ . สบื คน้ เมื่อวนั ท่ี 16 มกราคม 2561, จาก www.royin.go.th
ศานติ ภักดีคา. (2552). จากเสียม (สยาม) สู่ไถ (ไทย) : บริบทและความหมายในการรับรู้ของชาวกัมพูชา. ใน
ศิลปวฒั นธรรม, 30, 5 (มนี าคม 2552) หนา้ 130-138.
ศริ ริ ัตน์ แอดสกลุ . (2555). ความรเู้ บอ้ื งต้นทางสังคมวทิ ยา. กรงุ เทพฯ: สานกั พมิ พแ์ ห่งจฬุ าลงกรณม์ หาวทิ ยาลยั .
ศูนย์ข้อมูลข่าวอาเซียน กรมประชาสัมพันธ์. จุดผ่านแดนบริเวณชายแดนไทย-กัมพูชา. สืบค้นเมื่อวันท่ี 3
มกราคม 2562, จาก www.aseanthai.net
สารานุกรมสาหรบั เยาวชน. สังคมและวัฒนธรรม. สืบคน้ เมื่อวนั ท่ี 13 ธันวาคม 2561, จาก www.kanchanapisek.or.th
สพุ ัตรา สภุ าพ. (2546). สงั คมวิทยา. กรงุ เทพฯ: สานักพมิ พไ์ ทยวฒั นาพานิช.
สุภัทรดิศ ดิศกุล, หม่อมเจ้า. (2547). ศิลปะขอม. กรุงเทพฯ: บริษัทอัมรินทร์พริ้นต้ิงแอนด์พับลิชชิ่ง จากัด
มหาชน.
. (2549). ประวัติศาสตรเ์ อเชียอาคเนย์ ถงึ พ.ศ. 2000. กรงุ เทพฯ: บรษิ ทั สามลดา.
อรวรรณ บญุ ยฤทธ์ิ และคณะ (ผ้แู ปล). (2557). ร่องรอยภาษาเขมรในภาษาไทย. นครปฐม: เมตตากอ๊ ปป้ีปรนิ๊ .
