Page 110 - ท้าวมหาชมพู
P. 110
72 ท้าวมหาชมพู
หนึง่ บทุ คลอนั มสี นั ดานปราศจากโทษหาพยาบาทฆาฏเวรมไิ ดน้ ัน้
“สขุ ”ํ กเ็ ปนศขุ อนั ลำ้ เลศิ ประเสรฐิ “ปาณภเู ตสุ สญญฺ โม” ประการ
หนึ่งบุทคลที่สำรวมวาจาสำรวมน้ำใจ มิได้ฆ่าสัตวตัดชีวิตรมิได้
เบยี ดเบยี ฬแกส่ ตั วนนั้ “สโุ ข” กเ็ ปนศขุ อนั วเิ สศในโลกนี้ “วริ าคตา”
ประการหนึ่งบุทคลอันกระทำให้แจ้งซึ่งพระนฤพาน มีสันดาน
ปราศจาคกระมิได้ยินดีด้วยราคดำริษณานั้น “สุโข” ก็เปน
ศุขอันประเสริฐ “กามานํ สมติกฺกโม อสฺมิมานสฺส วินโย”
ประการหนึ่งว่าบุทคลอันได้อุปธิวิเวกคือพระนฤพานแล้วแลล่วง
เสียซึ่งกามคุณบันเทาเสียซึ่งมานะรงับได้สิ้นเสร็จ “ปรมํสุขํ” ก็
เปนศุขอันอุดมล้ำเลิศประเสริฐเที่ยงแท้นักหนา
“อชาติชรา” ดูกรบพิตรพระราชสมภาร บุทคลอันได้
สำเร็จแก่พระอมตะมหานฤพานนั้น จะได้รู้เวียนตายเวียน
เกิดเอากำเนิดสร้างรูปสร้างกายนั้นหามิได้ จะได้รู้แก่รู้ชรามี
อินทรีย์อันวิกลวิปริตตามืดหูหนัก แก้มตอบ ผิวหนังหดหู่เปน
เกลยี วถอยกำลงั วงั ชานนั้ กห็ ามไิ ด้ บทุ คลอนั สำเรจ็ แกพ่ ระนฤพาน
นั้น มิได้รู้ป่วยรู้ไข้ มิได้รู้ความโสกาอาไลยร่ำไรไห้สอื้นเลย
“สนฺตํ ปณีตํ” พระนฤพานนั้นเลอียดประณีตบรรจง
ปราศจากทกุ ขป์ ราศจากไภย “อจล”ํ พระนฤพานนัน้ มไิ ดห้ วัน่ ไหว
ดว้ ยอำนาจแหง่ ราคกเิ ลศ “รมมฺ ”ํ พระนฤพานนนั้ เปนอรยิ นเิ วศนท์ ี่
อยูแ่ หง่ พระอรยิ เจา้ ทัง้ หลายประกอบไปดว้ ยความศขุ สนกุ นิส์ บาย
“พรฺ หมฺ สขุ ”ํ ศขุ ในพระนฤพานนัน้ ลำ้ เลศิ ประเสรฐิ มไิ ดร้ ูแ้ ปรปรวน
มิได้กลับกลายเหมือนศุขในสวรรค์ ศุขในพระนฤพานนั้นตั้งมั่น
