Page 116 - ท้าวมหาชมพู
P. 116
78 ท้าวมหาชมพู
มาฉนี้
สมเด็จพระมหากรุณา เมื่อพิจารณาเห็นว่าวาศนาบารมี
ของพระยาชมพบู ดี สมควรแกเ่ อหภิ กิ ษบุ รรพชา “หตถฺ ํ ปสาเรตฺ
วา” สมเดจ็ พระพทุ ธองคเ์ จา้ จงึ เหยยี ดออกซงึ่ พระหตั ถเ์ บอื้ งขวา
จึงมีพระพุทธฎีกาตรัสว่า “มหาราช เอหิ นิพฺพานาภิมุโข”
ดูกรบพิตรพระราชสมภาร เชิญบพิตรมานี่เถิด เชิญบพิตรผิน
พระภกั ตรเฉภาะสพู่ ระนฤพานบดั นเี้ ถดิ “ตํ สตุ วฺ า” สมเดจ็ พระเจา้
ชมพบู ดี ไดท้ รงฟงั พระพทุ ธฎกี าตรสั ดงั นนั้ กไ็ ดซ้ งึ่ ปติ อี นั มพี รรณ
ห้าประการ บังเกิดแต่พื้นพระบาทกราบเท่าถึงพระเศียร “นิปติ
ตฺวา” ท้าวเธอก็หมอบลงแทบพระบาทยุคลแห่งสมเด็จพระมหา
กรุณา งามเสมือนดังว่าลำกล้วยทองอันน้อมลงกราบทูล
ว่า ”ภนฺเต ภควา” ข้าแต่พระผู้ทรงพระภาคเปนอันงาม
พระพทุ ธเจา้ ขา้ “มปํ พพฺ พาเชห”ิ พระพทุ ธองค์ไดท้ รงพระกรณุ า
โปรดประทานบรรพชาแก่ข้าพระองค์บัดนี้เถิด
สมเด็จพระมหากรุณามีพระพุทธฎีกาตรัสว่า “สฺวา ขาเต
ธมเฺ ม ทกุ ขฺ สสฺ นตฺ ํ พรฺ หมฺ จรยิ ํ จเรห”ิ ดกู รบพติ รพระราชสมภาร
พระองค์จงประพฤติซึ่งสาสนพรหมจรรย์ในสาสนธรรม อันพระ
ตถาคตตรัสเทศนาไว้ บพิตรจงกระทำให้สิ้นทุกข์สิ้นไภยวันนี้
บัดนี้เถิด ฯ
ในกาลเมื่อสมเด็จพระมหากรุณามีพระพุทธฎีกาตรัสฉนี้
อันว่าบริกขารทั้งแปดประการก็ลอยมาสอดสรวมลงในกายของ
พระยาชมพูบดี ๆ ก็รับพระราชทานเอหิภิกษุบรรพชา ในบวร
พุทธสาสนาในกาลครั้งนั้น
