Page 117 - ท้าวมหาชมพู
P. 117
ท้าวมหาชมพู 79
“ภควา ราชานํ ปพพฺ าเชตวฺ า” สมเดจ็ พระผมู้ พี ระภาคเจา้
เมื่อบรรพชาพระยาชมพูบดีแล้ว ก็บรรพชาพระยาทั้งร้อยเอ็จ
พระองค์แลอำมาตย์แสนหนึ่งในลำดับนั้น ครั้นแล้วพระพุทธองค์
กท็ รงพระอาวชั นาการวา่ กรรมฐานสิง่ ใดหนอจะเปนทีส่ บายแหง่
พระยาชมพบู ดี พจิ ารณาไปกเ็ หน็ แจง้ วา่ พระยาชมพบู ดนี ี้ แตช่ าติ
ก่อนได้บำเพ็ญกสิณบริกรรม ได้พิจารณาพระอนิจจังในกเฬวระ
ทรากศพอนั เนา่ ทล่ี อยลงมาตามกระแสนำ้ พระยาชมพบู ดนี ม้ี วี าศนา
สมควรแกอ่ นจิ กรรมฐาน สมเดจ็ พระบรมโลกนารถศาสดาจารย์
พิจารณาเห็นฉนี้แล้ว ก็พระราชทานอนิจกรรมฐานว่า “ภิกฺขเว
ปญจฺ กขฺ นธฺ า อนิจจฺ า โหนตฺ ิ สํขตา โหนฺติ ปฏจิ จฺ สมุปปฺ นฺนา
โหนตฺ ”ิ ดกู รสงฆท์ งั้ ปวง “ปญจฺ กขฺ นธฺ า” อนั วา่ เบญ็ จขนั ธท์ งั้ หา้
อนั กศุ ลอกศุ ลกรรมประชมุ ตกแตง่ อาไศรยกศุ ลอกศุ ลกรรม เปน
ปัจจัยแล้วแลบังเกิดนั้น ย่อมมีสภาวะเปนอนิจจังจะเที่ยงจะแท้
นั้นหามิได้ “ขยธมฺมา วยธมฺมา” เบ็ญจขันธ์ทั้งห้านี้ มีสภาวะ
สนิ้ สญู ฉบิ หายไปเปนอนั เรว็ พลนั มไิ ดต้ งั้ อยนู่ าน “พพุ พฺ ฬุ กราสวิ ยิ ”
มคี รวุ นาดจุ ดงั วา่ ฟองนำ้ อนั บงั เกดิ ดว้ ยกำลงั เกลยี วนำ้ นำ้ กระทบ
แลว้ แลถงึ ซงึ่ แตกทำลายไปเปนอนั เรว็ พลนั ถา้ มดิ งั นนั้ “วชิ ชฺ ปุ มา”
มอี ปุ ระมาดงั สายฟา้ แลบอนั เรว็ ทจี่ ะอนั ตรธานหาย “มายา โหต”ิ
เบ็ญจขันธ์นี้ย่อมฬ่อลวงให้สัตวทั้งหลายลุ่มหลง “มริจิวิย” มี
อุประมาดุจดังว่าพยับแดด อันฬ่อลวงซึ่งหมู่เนื้อ อันธรรมดาว่า
หมู่เนื้อแลเห็นพยับแดดเมื่อเวลาตวันเที่ยงแลสำคัญว่าน้ำ
แล่นไปด้วยกำลังอันเร็วพลันครั้นมิได้กินน้ำสำเร็จความปราถนา
