Page 24 - ท้าวมหาชมพู
P. 24
(22) ท้าวมหาชมพู
รายละเอียดของเรื่องน้ี เพราะมุ่งจะเน้นท่ีประเด็นของวรรณคดี
มากกว่า
การแพร่กระจายของชมพูบดีสูตรในรูปของวรรณคดี
เห็นได้จากคำฉันท์เร่ืองท้าวมหาชมพูของหลวงเสนาราชภักดี
ศรีสงคราม (เก้ีย บุณยัษฐิติ) ผู้แต่งได้แต่งขึ้นโดยแจ้งถึง
เจตนารมณข์ องทา่ นไว้ว่า
“ลงพมิ พเ์ ป็นเล่มไว้ หวงั วิกปั
ตอ่ เมื่อสังขารดบั แตกม้วย
เป็นของแจกสำหรับ ในระหว่าง ศพแฮ
เพือ่ อนุสสาวรีด้วย ดัพนน้ั การกศุ ล
ลงพิมพว์ ิกัปไว้ ตลอดไปสมยั กาล
สน้ิ ชพี ะสังขาร ขณะฌาปนกติ ย์
เปนของสำหรบั แจก ในแผนกหม่ญู าตมิ ติ ร
เพ่ือความรฤกคิด ประกอบการะกศู ล”๑๓
เนอ้ื เรอ่ื งของคำฉนั ท์ ดำเนนิ ตามพระสตู รทกุ ประการ ดงั ที่
ผ้แู ตง่ ได้แจง้ ไว้ในตอนท้ายเรอื่ งวา่
ชมภู บดสี ตู รน้ี ตำนาน
ในฉบบั คมั ภีรล์ าน ระเบยี บอ้าง
บญุ ฤทธอิ ภินหิ าร ความมหศั จรรย์แฮ
เปิดนรกเปิดสวรรค์สรา้ ง สฤษดไิ ด้เสรจ็ สรรพ์
เรื่องชมภูบดีน้ี ณ คำภรี ะใบลาน
อ้างฤทธอิ ภินิหาร มหศั จรรย์อเนกา
๑๓ หลวงเสนาราชภกั ดีศรสี งคราม (เกยี้ บณุ ยัษฐิต)ิ , ท้าวมหาชมพู
(กรุงเทพฯ : บริษทั ประชาชนจำกัด, ๒๕๐๗) หนา้ ๑๑๖ (ธรรมบรรณาการทร่ี ะลกึ
งานพระราชทานเพลงิ ศพ ร.อ.ผวิ ฤทธเ์ิ จรญิ ร.น. ณ เมรวุ ดั ดดี วด จงั หวดั ธนบรุ ี
๑๒ เมษายน ๒๕๐๗)
