Page 19 - ท้าวมหาชมพู
P. 19
ทา้ วมหาชมพู (17)
แล้ววา่ ท้าวมาแต่ทางไกล กินแล้วจึงไปให้สำราญ
ท้าวกัดไม่ออกบอกลกู นอ้ ย เอออ้อยอะไรจงึ ไมห่ วาน
สังขศ์ ิลปช์ ัยว่าน่ารำคาญ ออ้ ยตาลอะไรท่ไี หนมี
งาช้างทง้ั อนั ไมเ่ หน็ หรอื ยงั จะถอื ไว้ได้ไมบ่ ดั สี
วา่ พลางทางพาจรลี มาถึงทีป่ ราการกน้ั ชน้ั ใน
เมอ่ื นั้น เทวญั ซง่ึ อยู่ประตใู หญ่
ถือเพชรเกร็ดกินสบายใจ เห็นทา้ วเขา้ มาใกล้กแ็ ยม้ ยิ้ม
แล้ววา่ ไปไหนมาพระยาพ ่ี ดทู ว่ งทีโศกเศร้าเหงาหงิม
น่ีแนข่ าข้าใหล้ กู ทบั ทมิ ลองชิมดสู ักหน่อยอรอ่ ยนกั
ท้าวกัดไมอ่ อกบอกวา่ แข็ง ทับทมิ แห้งเค้ียวมันกลวั ฟันหกั
วา่ พลางทางยื่นให้ลูกรัก เจา้ ลองดสู ักสองสามเมด็
พระสงั ข์ยมิ้ พลางทางวา่ เมื่อตะกกี้ ัดงายังไมเ่ ขด็
เดย๋ี วนจ้ี ะซ้ำมากินเพชร เชิญเสด็จไปเถดิ อย่าหยดุ เลย
เมื่อนนั้ พระบดิ าหนา้ เกอ้ แกลง้ เชอื นเฉย
ไดย้ ินเขาหวั เราะเยาะเย้ย ย่งิ ขวยเขินเดินเลยรีบมา
ถึงทอ้ งตลาดใหญ่ใกล้วงั เหน็ นางนั่งร้านรายทั้งซา้ ยขวา
รูปโฉมโนมพรรณเพียงขวญั ตา พศิ ผา้ น่งุ ห่มกส็ มตัว
ขายลว้ นแกว้ แหวนเงินทอง สิ่งของอย่างดีไม่มีช่ัว
เหน็ รูปเขางามงามใหค้ รา้ มกลัว ก้มตวั ดำเนนิ เดนิ ไป
ฝูงนางแม่ค้าก็รอ้ งหยอก นีพ่ ระยาบา้ นนอกจะไปไหน
แวะมาน่ังเลน่ กอ่ นเป็นไร ดนู ิง่ เสียได้ไม่พาที
นางหนึง่ จงร้องเรยี กหา ซือ้ อะไรหรือขาพระยาพี่
