Page 136 - ศิริวิบุลกิตติ์
P. 136
100 ศิริวิบุลกิตต
ิ์
๗๓ กลบทดงั นี้ ช่อื โสภณาอนกุ ูล
บังคับใหใ้ ช้ไมม้ ลายทกุ วรรค มิใหใ้ ชไ้ มม้ ว้ น
โอ้พระร่มโพธิ์ทองของน้องไฉน ไม่เห็นไทกลับหลงั ดั่งประสงค
์
ต้ังแต่ท้าวไปจากน้องพรากองค์ อาไลยทรงโศกเศร้าร้าวอุรา
เมื่อยามเสวยเสวยชลเนตรไหล ด่ังฟอนไฟไหม้อกหมกมุ่นหา
พระจอมไทไกรจักรหลักโลกา อนาถายากไรท้ ง้ั ไพร่พล
เพราะไพรีเวรามาตามจอง จอมโมลงิ ท้งิ น้องไว้ไพรสณฑ๑์
เมื่อไสยาสนน์ อ้ งหมองกระมล หวาดกระวนหว่ันไหวฤไทยคดิ
โอพ้ ระจอมภพไตรประไลยแล้ว ตัวน้องแกว้ จกั บรรไลยกลางไพรสทิ ธิ์
ไม่ขออยดู่ ูหนา้ ปจั จามิตร นางย่งิ คดิ ย่ิงแค้นแน่นหัทไทย
แต่พระราชบุตรเจา้ ไปไกลจาก สุดแสนยากแสนคิดแสนพิไสมย
แสนโศกแสนมหาโศกาไลย ทุกขฤ์ ไทยซูบผอมกรอมอุรา ฯ
๑ หนงั สอื สมดุ ไทยเลขที่ ๑๙, ๒๐ ว่า “จอมโมลีทิ้งน้องไว้ไพรสณฑ์”
มหาวิทยาลัยสโุ ขทยั ธรรมาธริ าช
