Page 127 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย
P. 127
ปารชิ าติ ไขด ว ง
“พิม ฉันเจอลูก“ “ไมไปวันนี้ จะไปพรุงนี้”
แลว นะ วันนี้เปนครั้งแรกตั้งแตฉันกลับมาที่บานปาพูด
กับฉันเหมือนฉันเปนหลานของปา ฉนั กบั แมเ พง่ิ พาปา ไป
พพิ ธิ ภณั ฑเ มอ่ื ๒ วนั กอ น ทำไมวนั พรงุ นป้ี า อยากไปอกี
“สญั ญากอ นนะ ลกู หนกู บั พมิ จะอยพู พิ ธิ ภณั ฑ
ถึงค่ำ”
“คะ สัญญาคะ”
ปายังคงมีความสุขกับการดูนิทรรศการเกี่ยว
กับหนังตะลุงที่ปาคงไมมีวันเบื่อไดเลย วันนี้ชายหนุม
วัยทำงานที่ดูสุขุมเยือกเย็นที่คุยกับปาเมื่อ ๒ วันกอน
ที่พิพิธภัณฑแหงนี้มายืนคุยกับปาอีกแลว ฉันกับแม
ไมอยากทำใหปาเสียใจหรือโกรธ จึงคอยดูอยูหางๆ
ชายหนุมคนนั้นคุยกับปาอยางสนิทสนมดั่งพบเพื่อน
เกาที่ไมไดเจอกันมานาน เรื่องที่ทั้งสองคนคุยกันลวน
เกี่ยวกับหนังตะลุง
“หมดเวลาแลววันนี้ เจอกันใหมนะพอหนุม”
“ครับปา”
ปาคุยกับชายคนนั้นจนพิพิธภัณฑปด ฉันกับ
แมพาปา กลบั บา น ปา ขอใหเราพาทา นมาอกี ในวนั พรงุ นี้
เราก็ไมขัดใจทาน ฉันกับแมไดแตสงสัยวา พรุงนี้ปา
จะมาทำอะไรทนี่ อี่ กี วนั รงุ ขน้ึ ฉนั กบั แมพ าปา ไปซอ้ื ของ
ที่ตลาดกอนไปพิพิธภัณฑ ในระหวางเดินในตลาดปาก็
หายไป ฉันกับแมชวยกันตามหาปา
“เห็นลูกฉันไหม ลกู ตนของฉัน”
“ไมเ ห็นเหรอ ลกู เธอติดยา หนอี อกจากบานไป
ตง้ั นานแลว ยงั ไมร อู กี เหรอ”
๑๑๙
