Page 128 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

รอคอย

จบคำพดู ของแมค า ปากเสยี คน
นั้น ปาก็กรีดรองอาละวาดจนตองสง
เขาโรงพยาบาล ตลอดเวลา ๓ วันที่อยู
โรงพยาบาล ปา ขอรอ งใหพ าไปพพิ ธิ ภณั ฑ
หลังจากออกจากโรงพยาบาลจึงพาปา
ไปที่นั่นอีก วันนี้เราไดพบกับชายคนนั้น
อีกครั้ง ปาอนุญาตใหฉันกับแมฟงปา
กับเขาคุยกัน จากการพูดคุยของปากับชายคนนั้น สิ่งหนึ่งที่ฉันสัมผัสไดคือทั้งสอง
รักในหนังตะลุงเหมือนกัน แมวาชายคนนั้นจะไมใชคนปกษใตอยางพวกเรา ปาดูมี
ความสุขมากขึ้นทุกครั้งที่เจอชายคนนั้น ฉันอยากเห็นใบหนาที่มีรอยยิ้มที่ลบเลือน
รอยเหี่ยวยนและตีนกาของปาแบบนี้ทุกวัน ปากลับมาถึงบานแลวก็รีบแกะตัวหนัง
ตะลุงที่ยังไมเสร็จตอ ฉันกับแมหามเทาไหรก็ไมฟงดื้อดึงจะทำใหเสร็จ
“พิม ฉันเจอลกู แลวนะ”
คำพูดของปาทำใหฉันกับแมตกใจ เราเพิ่งดีใจที่ปามีความสุขตอนอยูกับ
ผูชายคนนั้น แตวันนี้อาการของปากลับแยลงอีกแลว ฉันจึงพยายามถามหาขอเท็จ
จริงเรื่องลกู ที่ปาเจอ แตปาก็ไมบอกอะไร ปาไดแตสงยิ้มอยางมีความสุข
หลังจากวันนั้นปาเริ่มมีทาทีที่ดีขึ้น ปาแวะเวียนมาบานของฉันมากขึ้น
แตก็ยังจดจอกับการแกะตัวหนังตะลุงเหมือนอยางเคย ในรอบสิบวันมานี้ปาแกะ
ตัวพระตัวนางเริ่มตัวที่สามแลว ซึ่งปาก็พร่ำบอกฉันกับแมวาแกะไวใหลูก แม
ฉันจะรูวาเปนไปไมไดที่พี่ตนจะกลับมาแลว แตฉันก็ไมคัดคานสิ่งที่ปาทำแลวมี
ความสุข วันนี้ปาขอใหฉันกับแมพาปาไปที่พิพิธภัณฑอีก ปาสอดสายสายตาหา
ชายหนุมคนนั้นอีกแลว
“พอหนุม เจอกันอีกนะ”
ปา รอ งเรยี กชายคนหนงึ่ ดว ยนำ้ เสยี งทมี่ คี วามสขุ ชายรา งสงู ใหญค อ ยๆ หนั
หนามา แลวสงสายตามึนงงเชนคนที่ไมเคยรูจักกันมากอน ซึ่งความจริงแลวปาจำ
คนผิด

๑๒๐