Page 57 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ฐิตกิ ร ดอนแกว

พระอาทิตยใกลลับขอบฟา ผมรูสึกเหนื่อยเลยลมเลิก
ความคิดที่จะขุดตอ ขณะที่นั่งพักใหหายเหนื่อยแลว
กะวา จะเดนิ กลบั บา นมอื เปลา สกั พกั ผมไดย นิ เสยี งเหมอื น
คนเดินดังขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงตัดสินใจหันไปมอง ผมเห็น
ชายคนหนงึ่ กำลงั เดนิ เขา มาทางผมแลว ยมิ้ อยา งไมตรจี ติ
ผมก็ยิ้มตอบ แลวเขาก็เขาคุยกับผมเปนภาษาถิ่น
(ภาษาใต) ทำนองวาชายคนนั้นอาสาชวยขุดหนอไม
ผม นึก ใน ใจ วา ไมมี ทาง ขุด ได อยาง แนนอนก็ เลย บอก
เขาไป แตเขาก็ยังยืนยันที่จะชวย ผมเลยปลอยใหเขา
ขดุ จากนน้ั ผมแทบจะไมเ ชอ่ื สายตาตวั เอง พอเขาขดุ แค

ครั้งเดียวหนอไมก็หลุดแลวทำใหผมรูสึก
ดีใจมาก

อยางนอยก็ไมกลับบานมือเปลา...
จากนั้นเราก็คุยกันอยางสนุกสนาน เวลาคุย
เขาจะหันหนามาคุยกับผมเสมอ และไมหัน
ตัวเอียงขางเวลาคุยกับผมเลย นับวาเปน
คนที่มีมารยาทมาก จากนั้นผมก็บอกลา
เขากลับบาน พอเดินจากไปสักพักผมก็นึก
ไดวาลืมจอบไวที่ชายคนนั้น เลยหันกลับไป
เฮย! ผมรองดวยความตกใจเมื่อมองเห็น
กระดูกสันหลังทั้งแผนที่กำลังแบกจอบอยู
แลวสักพักเขาก็หันมาแตพอหันหนามาก็มี
รูปรางเหมือนคนทั่วไปเหมือนเดิมและหันมา
ยิ้มใหอีก คราวนีผ้ มไมยิ้มตอบหรอกครับ ผมวิ่งสุดชีวิต
เลยครบั จอบกบั หนอ ไมเ อาไวก อ นแลว กนั ผมขอเอาชวี ติ
ใหรอดกอน บรื๋อ !......

๔๙