Page 53 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ฐติ กิ ร ดอนแกว

ก็คือเลือดของผมเอง แลวพอจะอาปากพูดก็ไอและมีกอนดำๆ ออกมาพรอมกัน
นั่นก็คือเลือดที่เปนกอนหรือเลือดเสียนั่นเอง แมบอกวาใหผมนอนพักผอนไปกอน
จากนั้นแมก็วิ่งออกไป โดยไดยินเสียงเรียกจากใครคนหนึ่งที่พดู ขึ้นวา “อีกคนหนึ่ง
กร็ อดคะ ” เสยี งนน้ั กค็ อื เสยี งพยาบาลนน่ั เอง ผมกเ็ ลยรตู วั วา ตอนนอี้ ยทู โี่ รงพยาบาล
และไมรูวาตอนนี้ผมมีชีวิตอยูหรือเปลา เพราะเหตุการณที่ผมไดเจอมารูสึกเหมือน
เพิ่งเกิดเมื่อไมนานมานี้เอง และไมรูวาสิ่งที่ไดพบ ไดยิน ไดเห็นนั้น มันเปนเรื่อง
จริงหรือไม แตผมจำเหตุการณไดหมดทุกอยาง ตั้งแตเลนน้ำ ขึ้นรถ จนถึงรูสึกวา
อยูอีกมิติหนึ่ง ผมคิดวามันไมใชฝนแนๆ ผมสาบาน...

หลังจากที่ผมพักฟนประมาณ ๒ สัปดาห เมื่อตรวจรางกายวาอาการดี
ขึ้นแลวก็ออกจากโรงพยาบาลมาพักผอนที่บานตอ แมบอกวาผมสลบไป ๓ วัน
และก็คิดวาผมตายไปแลว ระหวางเดินทางกลับผมเลาเรื่องทั้งหมดที่ผมไดเจอมา
ใหแมฟง พอถึงบานแทนท่ีจะดีใจที่ผมกลับมา แตทุกคนในบานกลับรองไหกัน
ทกุ คนและใสเ สอ้ื ผา สดี ำๆ ผมกเ็ ลยแปลกใจจงึ ถามแมว า เกดิ อะไรขน้ึ แมก ต็ อบอยา ง
เศรา ใจวา ขากลบั จากทพ่ี วกผมไปเลน นำ้ กนั นน้ั รถควำ่ ตายเกอื บทง้ั คนั ทร่ี อดกม็ ผี ม
นอ งชาย นอ งสาว นา สาว และนา ชาย และแตล ะคนกม็ แี ผลกนั ทกุ คน อยา งเชน
นาชายซี่โครงหัก นองชายกระดกู ขอมือแตก นาสาวแขนหัก และนองสาวขาหัก
แตเรื่องแปลกมันอยูที่ตัวผม ก็คือผมเปนคนเดียวไมมีแผลเลยแมแตนิดเดียวใน
เหตุการณครั้งนี้ ถือวาโชคดีมากจริงๆ และคนที่เสียชีวิตก็มี พอเฒา และหลาน
๔ คน ทำใหผมนึกไดวาคนที่ตายไปนั้น นั่งขางๆ ผมทั้งสองคน แลวทำไมผมถึง
รอดละ.... แตผมเอะใจอยูอยางหนึ่งวา แลวพวกเด็กนักเรียนที่มาดวยกันละ ทำไม
ไมมีใครพดู ถึงเลย แลวพวกเขาเปนอยางไรบาง? ยังมีชีวิตอยหู รือเปลา?

นาสาวทีย่ ังแขนหักและยังเสียขวัญอยนู ั้นกเ็ ลาเรื่องทเี่ ขาไดเ จอมากอนทจี่ ะ
เกดิ เรอื่ ง นา สาวเลา วา ในขณะทพี่ วกผมเลน นำ้ อยนู นั้ เขาไดก ลบั ไปทรี่ ถเพอื่ จะไปเอา
น้ำมาใหลกู ดื่ม เขาไดเห็นผูชายคนหนึ่งไมรูวามาจากไหนรปู รางดมู อมแมม เสื้อผา
ขาดรุงริ่งดูสกปรก ไวผมยาวและไวหนวดเครายาวรุงรัง เขาปนขึ้นมาบนรถแลว
ยืนบนฝากระโปรงรถ นาสาวก็ตกใจแลวไลใหลงไป แตเขาไมสนใจ กลับถอดปาย

๔๕