Page 51 - เมื่อวัยใสเขียนเรื่องภูมิปัญญาไทย

ฐติ กิ ร ดอนแกว

เวลาผานไปอยางรวดเร็วพรอมกับความสนุกสนาน แลวจากนั้นผมก็ขึ้น
จากนำ้ มาดว ยความเหนอ่ื ยลา โดยไมต อ งใหน า ชายเรยี ก ตอ มานา ชายกไ็ ปเรยี กพวก
นองๆ ที่เลนน้ำกันอยางเมามันโดยไมรูจักเหน็ดเหนื่อยกันเลย แลวนาชายก็ถาม
ขึ้นวา มีใครเห็นพอเฒาไหม? (หรือปูนั่นเอง) ทุกคนตางสายหนา ตางบอกวาทาน
มาเลนน้ำกับพวกเราสักครูหนึ่งแลวบอกวาจะไปดำน้ำหาปลา เวลานั้นนาชายและ
นาสาวเริ่มรูสึกใจไมดี โดยเฉพาะนาสาวรูสึกหวาดกลัวจนผมรูสึกได

ในขณะที่หลายคนเปนหวงปู มนี องคนหนึ่งพูดขึ้นมาวา “นั่นไง...พอเฒา
มาแลว ” ทกุ คนตา งหนั ไปมองทป่ี เู ปน สายตาเดยี วกนั แลว รสู กึ โลง อก ทา นโผลข น้ึ มา
จากน้ำและเดินขึ้นมาชาๆ โดยไมพดู ไมจากับใคร ผมสังเกตที่มือของปูมีเลือดไหล
ดแู ผลราวกับวาโดนแกวบาดมา แตปูก็ไมไดแสดงอาการเจ็บปวดแตอยางใด ปูเดิน
ไปขึ้นรถอยางชาๆ โดยไมสนใจใคร ถงึ แมว า จะมคี ำถามตามมาเรอ่ื ยวา พอ เฒา
ไปไหนมา? พอ เจบ็ มอื ไหม? ปูไดปลากี่ตัวครับ? พอหนาวไหม? แตก็ไมไดคำตอบ
กลับมาเลยสักคำถามเดียวหรือแมแตคำเดียว

จากนั้นทุกคนก็เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผาแลวเตรียมตัวกลับบาน ระหวางเดิน
ไปยังรถผมก็ไดยินเสียงพึมพำจากนาสาว ประมาณวา “ลางรายๆๆ” น้ำเสียงฟงดู
สั่นเครือและดูหวาดกลัวมาก ผมเดินตามไปโดยไมไดถามอะไร แตก็รูสึกแปลกๆ
วา ปทู ำไมลงไปดำนำ้ ไดน านขนาดนน้ั แลว พอขน้ึ มากไ็ มพ ดู อะไรกบั ใครเลย ผมก็ทิ้ง
คำถามนั้นไวโดยไมไ ดเอยถามใคร แลวก็เดินไปอยางงงๆ

เมื่อนาชายไปถึงรถกอนแลวตะโกนลงมาวา “ใครจะขึ้นรถไปนาประดู มา
ขึ้นรถคันนี้” ในขณะนั้นมีกลุมเด็กนักเรียนวัยรุนจำนวนเยอะมากวิ่งมาขึ้นรถ แตก็
ไมรูวามาจากไหน แลวนาสาวก็หันมามองหนากับนาชายโดยไมพูดอะไร สวนผม
ก็ไมไดใสใจ เพราะตอนนั้นทั้งเหนื่อยทั้งหิวบวกกับทองฟาที่เริ่มมืดลงทุกที สวน
พวกวัยรุนที่ขึ้นรถนั้นเทาที่ผมสังเกต อายุประมาณ ๑๗ - ๑๘ ป หรือประมาณเด็ก
มัธยมปลาย เพราะผมดูไดจากชุดที่พวกเขาใส ในรถนั้นก็มีทั้งผูชายและผูหญิง
แลวมีจำนวนเยอะมาก ประมาณวาพอๆ กับรถเมลฟรีที่มีคนเยอะมากจนแนน
พอขึ้นไปก็ตางรองรำทำเพลงกันอยางสนุกสนาน ผมเองปนขึ้นนั่งบนหลังคารถกับ

๔๓