Page 49 - การคุ้มครองผู้บริโภคและกฎหมาย เกี่ยวกับการแข่งขันทางการค้า

กฎหมายว่าด้วยความรับผิดในผลติ ภณั ฑ์ (1) 9-37
2) ส่วนใหญ่จะกำ� หนดบังคบั กบั สินค้าทีไ่ ม่ปลอดภัย (Defective Products) ยกเว้น กฎหมาย
ความรับผดิ ฯ ของประเทศฟิลิปปนิ ส์ นอกจากบังคับใช้กับสนิ คา้ ทีไ่ มป่ ลอดภยั แลว้ ยังกำ� หนดใหบ้ งั คบั ใช้
กับบริการที่ไม่ปลอดภัย (Defective Services) ด้วย อนึ่ง ประเทศไทย ถ้าเป็นเรื่องความรับผิดใน
ผลติ ภณั ฑท์ เี่ ปน็ เครอ่ื งมอื แพทย์ ตามพระราชบญั ญตั เิ ครอ่ื งมอื แพทย์ พ.ศ. 2551 นอกจากบงั คบั กบั เครอ่ื ง
มอื แพทยท์ ไี่ ม่ปลอดภัยแล้ว ยังใช้บงั คบั กับบรกิ ารเครอื่ งมอื แพทยท์ ี่ไม่ปลอดภัยดว้ ย
3) หลักกฎหมายความรับผิดฯ แต่ละประเทศในอาเซียนก�ำหนดให้ผู้ประกอบการมีความรับผิด
อย่างเคร่งครัด (Strict Liability) คือก�ำหนดให้ผู้ประกอบการทุกคนต้องร่วมกันรับผิดต่อผู้เสียหายใน
ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัยและสินค้าน้ันได้มีการขายให้แก่ผู้บริโภคแล้ว ไม่ว่าความ
เสยี หายนั้นจะเกิดจากการกระท�ำโดยจงใจหรอื ประมาทเลินเลอ่ ของผู้ประกอบการหรือไม่ก็ตาม
4) กฎหมายความรับผดิ ฯ ในประเทศอาเซียน มตี ัวอย่างดงั น้ี

4.1) ประเทศมาเลเซีย กำ� หนดไวใ้ น part X (มาตรา 66 ถึงมาตรา 72) ของ The Con-
sumer Protection Act 1999 โดยกำ� หนดความชำ� รดุ บกพร่องออกเป็น 3 ประเภท (อยู่ในมาตรา 67)
ได้แก่ (1) ความชำ� รุดบกพรอ่ งในการออกแบบ (2) ความชำ� รดุ บกพรอ่ งในการผลิต และ (3) ความชำ� รดุ
บกพร่องในการขายคือเกย่ี วกับวิธใี ช้สนิ คา้ และคำ� เตอื นต่อผบู้ รโิ ภคถงึ อันตรายทซ่ี อ่ นอยู่ของสินค้า

สำ� หรบั ผลติ ภณั ฑ์ (Product) ตามกฎหมายนี้ หมายถงึ สนิ คา้ ใดๆ กต็ าม รวมถงึ ผลติ ภณั ฑ์
ที่เปน็ ส่วนหน่งึ ของผลิตภัณฑอ์ กี ช้ินหนง่ึ ไมว่ า่ จะใช้เป็นสว่ นประกอบ วัตถุดบิ หรืออ่ืนๆ (มาตรา 66) ซึ่ง
อาจเป็นสง่ิ ของท่ีจับตอ้ งได้ เชน่ รถยนต์ เครื่องสำ� อาง สง่ิ ของท่จี ับตอ้ งไมไ่ ด้ เช่น แกส๊ ไฟฟา้ หรอื สิ่งมี
ชีวิตอย่างสัตว์เลี้ยง โดยผู้บริโภคสามารถฟ้องผู้ประกอบการคนใดคนหน่ึงตั้งแต่ผู้ผลิต รวมถึงผู้ผลิตช้ิน
สว่ นประกอบ และผูป้ ระกอบชิ้นส่วน ผู้น�ำเข้า ผู้ค้าสง่ ตลอดจนเจ้าของรา้ นค้าปลีก (มาตรา 68)

ข้อตกลงท่ีก�ำหนดให้ผู้ประกอบการได้รับการยกเว้นความรับผิดหรือจ�ำกัดความรับผิดต่อผู้
เสยี หายในความเสยี หายทเี่ กดิ ข้ึนจากสนิ คา้ ท่ไี มป่ ลอดภยั ไมอ่ าจยกขึ้นอา้ งได้ (มาตรา 71)

4.2) กฎหมายความรับผิดฯ ของประเทศอินโดนีเซียก�ำหนดไว้ใน The Law on Con-
sumer Protection 1999 มสี าระสำ� คญั ดงั นคี้ อื กำ� หนดใหผ้ ปู้ ระกอบการจะตอ้ งมคี วามรบั ผดิ อยา่ งเครง่ ครดั
(Strict Liability) แมว้ า่ ไม่มีสัญญาโดยตรงกบั ผู้ไดร้ ับความเสียหายก็ตาม ท้ังนี้ หมวดความรบั ผดิ ของผู้
ประกอบการบญั ญตั ิในมาตรา 19 ถึงมาตรา 28 และบทบัญญัตคิ วบคุมพฤตกิ รรมผปู้ ระกอบการ (มาตรา
8-17)

ตามมาตรา 18 บญั ญัตกิ ารคุ้มครองผู้บริโภคเกี่ยวกับข้อสัญญาท่ีไม่เป็นธรรม ดังน้นั หลกั
การเรอื่ งเสรภี าพในการท�ำสัญญา (Freedom of Contract) จึงถกู จ�ำกัดลงด้วยมาตรฐานสัญญาเก่ียวกับ
สินคา้ หรอื บรกิ ารตามหลกั การควบคมุ สัญญา (Control of Contract)

ส�ำหรับข้อต่อสู้ของผู้ประกอบการก�ำหนดไว้ในมาตรา 27 มีเหตุหลุดพ้นความรับผิดของผู้
ประกอบการไวจ้ �ำนวน 5 เหตุ ไดแ้ ก่ (a) สินค้าน้นั เปน็ สนิ ค้าท่ไี ม่ควรนำ� ออกจำ� หนา่ ย หรอื ว่าไม่ไดต้ ้ังใจ
ใหน้ ำ� ออกจำ� หนา่ ย (b) ความชำ� รดุ บกพรอ่ งเกดิ ขนึ้ ภายหลงั (c) ความชำ� รดุ บกพรอ่ งเกดิ ขน้ึ เพราะการไม่
ปฏบิ ตั ติ ามมาตรฐานคณุ ภาพของสนิ คา้ (d) ความเสยี หายเกดิ จากความประมาทเลนิ เลอ่ ของผบู้ รโิ ภค และ
(e) ผบู้ ริโภคเรียกรอ้ งใหร้ บั ผิดเกิน 4 ปีนับแตซ่ อื้ สินค้ามา