Page 42 - ภาษาและทักษะเพื่อการสื่อสาร
P. 42
4-32 ภาษาและทักษะเพ่ือการส่อื สาร
1. สาเหตุการเปล่ียนแปลงของภาษา
การเปล่ียนแปลงของภาษามีสาเหตุส�ำคัญ 2 ประการคือ การเปล่ียนแปลงเกิดจากตัวภาษาเอง
และการเปลยี่ นแปลงท่เี กดิ ขึ้นจากปัจจัยจากภายนอก
1.1 การเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากตัวภาษาเอง เป็นการเปล่ียนแปลงที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติและ
ตามกาลเวลา ภาษาทกุ ภาษาในโลกจะมกี ารเปลี่ยนแปลงเสมอเมื่อเวลาผ่านไป ดงั เชน่ ภาษาไทยปัจจบุ ัน
มีความแตกต่างจากภาษาไทยเมอื่ 50 ปที ่ผี า่ นมา
1.2 การเปล่ียนแปลงท่ีเกิดข้ึนจากปัจจัยจากภายนอก เป็นการเปล่ียนแปลงท่ีอาจเกิดขึ้นจาก
สาเหตุหลายประการซงึ่ ลว้ นเป็นปจั จัยทางสงั คม เช่น การอพยพย้ายถิ่น การตดิ ต่อค้าขาย การไปมาหาสู่
การแต่งงานข้ามชาติ การตกเป็นอาณานิคม ฯลฯ ในปัจจุบันนี้จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่า เมื่อสังคม
เปล่ียนแปลง เช่น ได้รับวัฒนธรรมตะวันตก หรือวัฒนธรรมตะวันออก (จีน เกาหลี ญี่ปุ่น) และมีการ
เปล่ียนแปลงด้านการเมือง เศรษฐกิจ เทคโนโลยี วิถีชีวิตความเป็นอยู่ ภาษาก็ย่อมมีการเปล่ียนแปลง
ตามการเปล่ยี นแปลงของสังคมดว้ ย เช่น เกดิ ภาษาคอมพิวเตอร์ ภาษาในสอื่ สังคมออนไลน์ เป็นต้น
2. มิติการเปล่ียนแปลงของภาษา
นิตยา กาญจนะวรรณ (2546) อธิบายการเปล่ยี นแปลงของภาษาว่า อาจพิจารณาไดจ้ ากมมุ มอง
2 มิติ คือ มิติการลู่ออกของภาษา (linguistic divergence) และมิติการลู่เข้าของภาษา (linguistic
convergence)
2.1 การลู่ออกของภาษา (Linguistic divergence) หมายถึง การที่ภาษาใดภาษาหน่ึงแตกตัว
กลายเปน็ ภาษายอ่ ยหลายภาษา หรอื การทภี่ าษายอ่ ยตา่ งๆ ของภาษาใดภาษาหนงึ่ พฒั นาจนมคี วามแตกตา่ ง
จากกนั และกนั จนในทส่ี ดุ กลายเปน็ คนละภาษา ไมส่ ามารถเขา้ ใจกนั สาเหตกุ ารแยกออกของภาษา ไดแ้ ก่
การอพยพย้ายถนิ่ หรอื การขาดการติดต่อกับผู้พูดภาษาเดียวกัน
การลอู่ อกของภาษาเปน็ การเปลย่ี นแปลงของทเ่ี กดิ จากตวั ของภาษาเอง เมอ่ื ผพู้ ดู อยหู่ า่ งกนั ภาษา
ทีพ่ ดู กพ็ ัฒนาไปคนละทาง เวลายง่ิ ผ่านไปก็ยงิ่ แตกตา่ งกันมากขน้ึ ตัวอยา่ งภาษาย่อยต่างๆ ของประเทศ
อังกฤษมีความแตกต่างกันมาก และมีเป็นจ�ำนวนมาก ตรงข้ามกับภาษาอังกฤษในออสเตรเลียและ
สหรฐั อเมรกิ าซง่ึ มีจ�ำนวนภาษายอ่ ยน้อยกวา่ และความแตกตา่ งกนั ระหว่างภาษาย่อยก็มนี อ้ ยกวา่ เพราะ
การแยกออกของภาษาไม่นานเท่าประเทศอังกฤษซึ่งมีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า ส�ำหรับประเทศไทย
การใชค้ ำ� และการออกเสยี งในภาษาถน่ิ ตา่ งๆ กน็ บั เปน็ การแยกออกของภาษาเชน่ กนั เชน่ ภาษากรงุ เทพฯ
ใช้ว่า “เกลียด รังเกียจ” ภาษาถ่ินอีสานใช้ว่า “เดียด” ภาษาถ่ินเหนือใช้ว่า “ชัง” ออกเสียงเป็น “จัง”
หรือภาษาใต้ ใช้ค�ำว่า “เกลียดแล” เป็นตน้
2.2 การลู่เข้าของภาษา (Linguistic convergence) หมายถงึ การที่ภาษาต้งั แตส่ องภาษาข้ึนไป
ต่างเปล่ยี นแปลงไปจนมลี กั ษณะคล้ายคลึงกัน สภาวะเชน่ นเ้ี กดิ ข้ึนเพราะการสัมผัสภาษา ซ่ึงเกดิ ขน้ึ ในตัว
ของผู้พูดสองภาษาหรือหลายภาษา การใช้สองภาษาหรือหลายภาษาสลับกัน ท�ำให้ภาษาเหล่าน้ันยืม
ลักษณะซ่ึงกันและกัน ถ้าสภาพการณ์เช่นนี้เกิดข้ึนกับคนหมู่มากและเป็นระยะเวลานาน จะท�ำให้ภาษา
