Page 104 - ประสบการณ์วิชาชีพภาษาอังกฤษ
P. 104

15-92 ประสบการณ์วิชาชีพภาษาอังกฤษ

       การ​ฝึกฝน​ให้​มี​คุณธรรม​นั้น​ไม่ใช่​เพียง​ฝึกฝน​ให้​มี​เป็น “ความ​รู้​” โดย​สามารถ​จำ�​ได้ อธิบาย​ได้​หรือ​ตอบ​ได้​
แต่​ต้อง​ฝึกฝน​ให้​มีเ​ป็น “​ความร​ ู้ส​ ึก”​ โดยต​ ระหนัก​ว่า​อะไรด​ ี อะไร​ควร อะไร​ไม่​ดี อะไร​ไม่​ควร​และป​ ฏิบัติ​ในท​ างท​ ี่ด​ ีท​ ี่​
ควร​ให้​เป็น​ปกติ​วิสัย ใน​การ​ฝึกฝน​ให้​มี​คุณธรรม​นั้น พึง​ใช้​สิ่ง​โน้ม​นำ�​ให้​มี​คุณธรรม​สูง​ขึ้น​ซึ่ง​ได้แก่ “สติ​สัมปชัญญะ​”
คือ​ความ​ระลึก​ได้​ว่า​อะไร​ควร​อะไร​ไม่​ควร และ​ความ​รู้สึก​ตัว​ว่า​กำ�ลัง​ทำ�​อะไร​อยู่​เป็น​เครื่อง​กำ�กับ​อีก​ทั้ง​สลัด​ทิ้ง​สิ่ง​
โน้ม​นำ�​ให้​คุณธรรม​ตํ่า​ลง​ได้แก่ “​ความ​ไม่​ซื่อตรง​ต่อ​ตัว​เอ​ง” ซึ่ง​อาจ​เป็นการ​วินิจฉัย​เข้า​ข้าง​ตัว​เอง​ว่า​สิ่ง​ที่​ทำ�​นั้น​ไม่​ผิด​
หรือ​โยน​ความ​รับ​ผิด​ให้​ผู้​อื่น หรือ​อภัย​ให้​แก่​ตัว​เอง​ใน​การ​ทำ�​ผิด​โดย​หวัง​ทำ�​ดี​ชดเชย​เอา​ภาย​หลัง​หรือ​ยกเว้น​ให้​แก่​
ตัว​เอง​ด้วย​รู้สึก​ว่า​ทำ�​ผิด​ครั้ง​เดียว​ไม่​เป็นไร หรือ​มอง​เห็น​ศีล​ธรรม​เป็น​กฎ​เกณฑ์​สำ�หรับ​คน​อื่น​หรือ​เกี่ยง​ให้​คน​อื่น​
ประพฤติ​ดี​เสีย​ก่อน เป็นต้น

ความ​สำ�คญั ข​ องค​ ณุ ธรรม

       คุณธรรม​เป็น​ปัจจัย​สำ�คัญ​ที่​จะ​เสริม​สร้าง​ความ​สงบ​สุข​และ​ความ​เจริญ​ให้​แก่​บุคคล​เป็น​ส่วน​ตัว​และ​แก่​
ประเทศ​ชาติ​เป็น​ส่วน​รวม ดัง​นัย​พระบรม​ราโชวาท​ของ​พระบาท​สมเด็จ​พระเจ้าอยู่หัว​ใน​พิธี​พระราชทาน​ปริญญา​บัตร​
ของ​มหาวิทยาลัย​สุโขทัยธ​ ร​รมาธิ​ราช เมื่อ​วัน​ที่ 26 มีนาคม 2527 ว่า

       “​ข้าพเจ้า​มี​ความ​ยินดี ที่​ได้​มา​ทำ�​พิธี​มอบ​ปริญญา​บัตร​แก่​ผู้​สำ�เร็จ​การ​ศึกษา​รุ่น​แรก​ของ​มหาวิทยาลัย​สุโขทัย​ธร​รมา-
ธิ​ราช​ใน​วาระ​นี้ และ​ที่​ได้​ทราบ​รายงาน​ของ​อธิการบดี​ว่า​มหาวิทยาลัย​ดำ�เนิน​งาน​ทุกๆ ด้าน​บรรลุ​ผล​ตาม​วัตถุประสงค์​อย่าง​
น่า​พอใจ ขอข​ อบใจท​ ี่ย​ กย่องใ​ห้​ปริญญาด​ ุษฎีบ​ ัณฑิต​กิตติมศักดิ์ และ​ขอแ​ สดงค​ วามช​ ื่นชมก​ ับบ​ ัณฑิตท​ ุกๆ คน​ที่​ได้​รับ​เกียรต​ิ
ได้ร​ ับค​ วามส​ ำ�เร็จใ​นก​ ารศ​ ึกษา

       มหาวิทยาลัย​สุโขทัย​ธร​รมาธิ​ราช​มี​จุด​ประสงค์​สำ�คัญ​อย่าง​หนึ่ง​ว่า​จะ​ส่ง​เสริม​วิชาการ​และ​วิชาชีพ​ชั้น​สูง​โดย​ยึด​หลัก​
การ​ศึกษา​ตลอด​ชีวิต เพื่อ​พัฒนา​คุณภาพ​ของ​บุคคล ให้​แต่ละ​บุคคล​สามารถ​สร้าง​ความ​เจริญ​มั่นคง​แก่​ตนเอง สังคม​และ​
บ้าน​เมือง ให้​ดี ดังนี้ บัณฑิต​ของ​สถาบัน​นี้​ย่อม​จะ​ต้อง​เข้าใจ​แน่​ตระหนัก​ถึง​คุณค่า​ของ​วิชา​ความ​รู้ หรือ​ศิลปวิทยา​การ​
ทั้ง​ปวง​ว่า​คือ​ปัจจัย​สำ�คัญ​ที่สุด​ใน​การ​สร้าง​ความ​เจริญ แต่​นอกจาก​วิชา​ความ​รู้​แล้ว​ยัง​มี​อีก​สิ่ง​หนึ่ง​ซึ่ง​ทุก​คน​จำ�เป็น​ต้อง​มี​คือ
​วินัย เพราะ​วินัย​นั้น​เป็น​พื้น​ฐาน​รองรับ​วิชา​ความ​รู้ ช่วย​ให้​บุคคล​ทรง​คุณ​ความ​รู้​อยู่​ได้ และ​ส่ง​เสริม​ให้​สามารถ​นำ�​ความ​รู้​มา​
ปฏิบัติ​การ​ให้​เกิด​ประโยชน์​ได้ หาก​ขาด​วินัย​แล้ว ถึง​วิชา​อยู่​ก็​อาจ​ไม่​นำ�​มา​ใช้ หรือ​หาไม่ ก็​อาจ​นำ�​ไป​ใช้​อย่าง​ไม่​ได้​ประโยชน์
วินัยท​ ี่ก​ ล่าวน​ ี้ มุ่งห​ มาย​ถึง​วินัย​ใน​ตนเอง หรือ​วินัย​ประจำ�​ใจต​ นเอง ซึ่งต​ นเองจ​ ะ​ต้องก​ ำ�หนดข​ ึ้น​เป็น​แบบ​ฉบับส​ ำ�หรับป​ ระพฤติ​
ปฏิบัติ ด้วย​การ​ใช้​ทั้ง​สติ​ปัญญา​ขบคิด​พิจารณา​กลั่น​กรอง​อย่าง​รอบคอบ​ทั่ว​ถึง จน​ประจักษ์​ใน​เหตุผล​แน่แท้​แล้ว​ว่า ความ​
ประพฤติป​ ฏิบัติอ​ ย่างน​ ั้นๆ  เป็นแ​ บบ​ปฏิบัติ​ที่ด​ ี ที่ถ​ ูก​ต้องเ​ป็นส​ ุจริตธ​ รรม และ​จำ�เป็น​ต้องป​ ระพฤติ​ปฏิบัติเ​พื่อป​ ระ​คับ​ประคอง​
รักษา​ตัว และ​น้อมนำ�​ตัว​ไป​สู่​ความ​สวัสดี​และ​ความ​สุข​ความ​เจริญ​อัน​แท้จริง​มั่นคง ท่าน​ทั้ง​หลาย​มี​วิชา​ความ​รู้​ที่​สร้าง​เสริม​ขึ้น​
ดีแล้ว ควร​อย่าง​ยิ่ง​ที่​จะ​ได้​ปลูก​ฝัง​บำ�รุง​วินัย​ใน​ตนเอง​ให้​งอกงามห​ นัก​แน่น​ขึ้น ควบคู่​เท่า​เทียม​กับ​ความ​รู้ จัก​ได้​เป็น​คน​ดี​แท้
ที่​มี​ความ​รู้​ความ​สามารถ มี​ระเบียบ​แบบแผน​ที่​ดี​ใน​กาย​ใน​ใจ​พร้อม​จะ​พา​ตนเอง​และ​ประเทศ​ชาติ​ไป​สู่​วิ​วัฒนา​ผาสุก​
อันถ​ าวรไ​ด้ใ​นว​ ันข​ ้าง​หน้า

       ขออ​ วยพรใ​ห้บ​ ัณฑิตใ​หม่ม​ ีก​ ำ�ลังก​ าย กำ�ลังใ​จ และส​ ติป​ ัญญาอ​ ันเ​ข้มแ​ ข็งส​ มบูรณ์ และใ​ห้ป​ ระสบค​ วามส​ ุข ความส​ ำ�เร็จ
พร้อม​ทั้งค​ วาม​เจริญร​ ุ่งเรืองท​ ุกป​ ระการ​ในช​ ีวิต ขอ​ให้​ผู้ท​ ี่มาร​ ่วม​ประชุมพ​ ร้อมก​ ันใ​นพ​ ิธีน​ ี้ มี​ความผ​ าสุกส​ วัสดี​จงท​ ั่ว​กัน”​

       ทีว่​ ่า วินัยห​ รือค​ ุณธรรม เป็นป​ ัจจัยท​ ีส่​ ำ�คัญท​ ีจ่​ ะเ​สริมส​ ร้างค​ วามส​ งบส​ ุขแ​ ละค​ วามเ​จริญใ​หแ้​ กบ่​ ุคคลซ​ ึ่งเ​ป็นการ​
ส่วนต​ ัวน​ ั้นก​ ็​เพราะ​ว่า คุณธรรมเ​ป็นเ​ครื่อง​ช่วยใ​ห้​แต่ละค​ น​ประสบ​ความส​ ุข​ความ​เจริญ​ใน​หลายๆ ทาง ​เช่น
   99   100   101   102   103   104   105   106   107   108   109