Page 32 - การคุ้มครองผู้บริโภคและกฎหมาย เกี่ยวกับการแข่งขันทางการค้า

9-20 การคุ้มครองผู้บรโิ ภคและกฎหมายเกยี่ วกบั การแขง่ ขนั ทางการคา้
อย่างไรก็ตาม ในเรื่องนี้ได้มีการน�ำเรื่องบริการไปบัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้

บริโภค พ.ศ. 2551 (The Consumer Case Procedure Act, B.E. 2551 (2008) แมจ้ ะไม่อาจกำ� หนด
เรื่องบรกิ ารไวใ้ นพระราชบัญญตั ิความรบั ผดิ ตอ่ ความเสียหายที่เกดิ ขนึ้ จากสินคา้ ที่ไมป่ ลอดภัย พ.ศ. 2551
ก็ตาม แต่ก็ให้น�ำหลักภาระการพิสูจน์ (Burden of Proof) มาใช้กับบริการด้วย โดยก�ำหนดให้ศาลใช้
ดุลพินิจออกค�ำสั่งให้ผู้ประกอบธุรกิจเป็นฝ่ายพิสูจน์ในข้อเท็จจริงท่ีเป็นที่รู้เห็นโดยเฉพาะของผู้ประกอบ
ธุรกจิ ฝ่ายเดียวได้ (พระราชบญั ญัตวิ ิธพี ิจารณาคดผี บู้ ริโภค พ.ศ. 2551 มาตรา 29)

เมอื่ ครง้ั ทคี่ ณะกรรมาธกิ ารวสิ ามญั พจิ ารณารา่ งพระราชบญั ญตั คิ วามรบั ผดิ ตอ่ ความเสยี หายทเ่ี กดิ
ข้ึนจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ.....ของสภาผู้แทนราษฎรเม่ือปี 2550 มีมติให้สินค้า หมายความว่า
สังหารมิ ทรพั ยท์ ุกชนิดท่ีผลติ หรอื นำ� เขา้ เพอ่ื ขาย และใหร้ วมถึง

(1) อาคารตามกฎหมายวา่ ดว้ ยการควบคมุ อาคาร
(2) ผลติ ผลเกษตรกรรม ยกเวน้ ผลิตผลเกษตรกรรมตามทีก่ �ำหนดในกฎกระทรวง
(3) บรกิ ารตามกฎหมายว่าดว้ ยการคมุ้ ครองผู้บรโิ ภค ท้งั น้ตี ามทก่ี �ำหนดในกฎกระทรวง
(4) กระแสไฟฟา้ คลนื่ ความถห่ี รือคลน่ื แม่เหลก็ ไฟฟา้ อย่างอ่นื
ในกฎหมายวา่ ดว้ ยความรบั ผดิ ตอ่ ความเสยี หายทเี่ กดิ ขน้ึ จากสนิ คา้ ทไ่ี มป่ ลอดภยั จะเปน็ กฎหมาย
กลางทใี่ ชก้ บั สนิ คา้ ทว่ั ไปโดยกำ� หนดสนิ คา้ ทเ่ี ขา้ ขา่ ยไดแ้ กส่ งั หารมิ ทรพั ยท์ กุ ชนดิ ทผี่ ลติ เพอ่ื ขายหรอื นำ� เขา้
เพื่อขาย ดังน้ัน จึงไม่รวมถึงการให้บริการด้วย ยกเว้นพระราชบัญญัติเคร่ืองมือแพทย์ พ.ศ. 2551 มี
บทบญั ญตั กิ ฎหมายความรบั ผดิ ในผลติ ภณั ฑไ์ วใ้ นมาตรา 77 ถงึ มาตรา 80 ซง่ึ ในพระราชบญั ญตั นิ บ้ี ญั ญตั ิ
ใหค้ วามรบั ผดิ ตอ่ ความเสยี หายทเ่ี กดิ จากเครอ่ื งมอื แพทย์ รวมไปถงึ การใหบ้ รกิ ารดว้ ย ทงั้ นตี้ ามมาตรา 77
บญั ญัติวา่ “ผู้ใดใช้หรอื ดำ� เนินการใหม้ ีการใช้เคร่ืองมอื แพทยต์ อ่ บคุ คลอ่นื อนั เป็นเหตุใหเ้ กดิ ความเสยี หาย
แก่ชีวิต รา่ งกาย หรืออนามยั ตอ้ งรับผดิ ชอบในความเสียหายของบุคคลดงั กลา่ วอนั เกดิ จากการใชเ้ ครอื่ ง
มอื แพทย์นนั้ ”
สำ� หรบั กฎหมายวา่ ดว้ ยความรบั ผดิ ในผลติ ภณั ฑข์ องประเทศไทยปจั จบุ นั มสี องพระราชบญั ญตั คิ อื
พระราชบญั ญตั คิ วามรบั ผดิ ตอ่ ความเสยี หายทเ่ี กดิ ขน้ึ จากสนิ คา้ ทไ่ี มป่ ลอดภยั พ.ศ. 2551 ซง่ึ เปน็ กฎหมาย
กลางทีใ่ ชก้ บั สงั หาริมทรัพย์ทุกชนดิ ที่ผลิตเพอื่ ขายหรอื นำ� เข้าเพอ่ื ขาย กบั พระราชบัญญัตเิ ครือ่ งมือแพทย์
พ.ศ. 2551 ท่ีเป็นกฎหมายเฉพาะเคร่อื งมอื แพทย์ ตามมาตรา 77, 78, 79 และมาตรา 80
สำ� หรบั เรอื่ งอนื่ ๆ นอกจากบทบญั ญตั ใิ นสม่ี าตราดงั กลา่ วนท้ี พ่ี ระราชบญั ญตั เิ ครอื่ งมอื แพทย์ พ.ศ.
2551 มิได้บัญญัติไว้ โดยเหตุนี้จึงให้น�ำบทบญั ญัติตามพระราชบัญญัตคิ วามรบั ผดิ ต่อความเสียหายท่เี กดิ
ขนึ้ จากสนิ คา้ ทไี่ มป่ ลอดภยั พ.ศ. 2551 มาใชบ้ งั คบั ได้ เนอ่ื งจากเครอื่ งมอื แพทยจ์ ดั เปน็ สนิ คา้ ตามคำ� นยิ าม
ในพระราชบัญญตั คิ วามรบั ผดิ ฯ อันเปน็ กฎหมายกลางในการคุ้มครองผู้เสียหายซง่ึ ไดแ้ ก่เรอ่ื งดงั ตอ่ ไปนี้
(1) บทบญั ญัตหิ ้ามตกลงยกเวน้ หรอื จำ� กดั ความรบั ผิดของผปู้ ระกอบการตามมาตรา 9
(2) บทบัญญตั ผิ ูม้ ีสทิ ธฟิ ้องคดีแทนผเู้ สียหายตามมาตรา 10
(3) บทบญั ญตั ใิ หศ้ าลมอี ำ� นาจสง่ั ใหผ้ ปู้ ระกอบการจา่ ยคา่ เสยี หายตอ่ จติ ใจ คา่ สนิ ไหมทดแทนเพอ่ื
การลงโทษเพ่ิมขน้ึ (punitive compensations) ตามมาตรา 11
(4) บทบญั ญตั อิ ายุความสะดุดหยุดอยู่ ตามมาตรา 13