Page 39 - การคุ้มครองผู้บริโภคและกฎหมาย เกี่ยวกับการแข่งขันทางการค้า
P. 39
กฎหมายวา่ ดว้ ยความรับผิดในผลิตภณั ฑ์ (1) 9-27
โดยไม่สามารถระบตุ วั ผูผ้ ลติ ผวู้ า่ จ้างให้ผลิตหรอื ผู้น�ำเขา้ ได้ ดงั นนั้ ผขู้ ายปลีกขายสินค้าทมี่ ฉี ลากระบุช่ือ
และที่อยู่ของผู้ผลิตได้ก็ดี ผู้ว่าจ้างผลิตได้ก็ดี หรือผู้น�ำเข้าได้ก็ดี ผู้ขายปลีกน้ันไม่ใช่ผู้ประกอบการตาม
พระราชบญั ญัติน้ี เนือ่ งจากเป็นผู้ขายสนิ ค้าท่สี ามารถระบุตัวผ้ผู ลิต ผู้วา่ จ้างใหผ้ ลิตหรอื ผู้น�ำเข้าได้
10) หลกั ความรบั ผดิ โดยเครง่ ครดั หรอื หลกั ความรบั ผดิ เดด็ ขาด (Strict Liability) เปน็ หลกั สำ� คญั
ของพระราชบัญญัติน้ี ที่ก�ำหนดให้ผู้ประกอบการทุกคนต้องร่วมกันรับผิดต่อผู้เสียหายในความเสียหายท่ี
เกดิ ขนึ้ จากสนิ คา้ ทไี่ มป่ ลอดภยั และสนิ คา้ นนั้ ไดม้ กี ารขายใหแ้ กผ่ บู้ รโิ ภคแลว้ โดยไมว่ า่ ความเสยี หายนนั้ จะ
เกิดจากการกระทำ� โดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อของผูป้ ระกอบการหรอื ไม่ก็ตาม (มาตรา 5)
11) ภาระการพิสจู น์ (Burden of Proof) ของผูเ้ สียหาย ตามพระราชบัญญัตนิ ้กี �ำหนดให้ผเู้ สีย
หายหรือผู้มีสิทธิฟ้องคดีแทน ได้แก่ คณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค สมาคมหรือมูลนิธิท่ีคณะกรรมการ
คมุ้ ครองผบู้ รโิ ภคใหก้ ารรบั รองตามกฎหมายวา่ ดว้ ยการคมุ้ ครองผบู้ รโิ ภค มหี นา้ ทตี่ อ้ งพสิ จู นก์ อ่ น วา่ ตนเอง
ไดร้ บั ความเสยี หายจากสนิ คา้ ของผปู้ ระกอบการและพสิ จู นว์ า่ การใชห้ รอื การเกบ็ รกั ษาสนิ คา้ นนั้ เปน็ ไปตาม
ปกติธรรมดาโดยไม่ตอ้ งพิสจู นว์ า่ ความเสียหายนั้นเกิดจากการกระทำ� ของผปู้ ระกอบการใด (มาตรา 6)
12) เหตุหลุดพ้นจากความรับผิดของผู้ประกอบการตามพระราชบัญญัติน้ี เป็นข้อยกเว้นที่ผู้
ประกอบการจะไม่ต้องรับผดิ หากผู้ประกอบการพิสจู น์ได้ตามท่บี ัญญตั ไิ ว้ ได้แก่ พสิ จู น์ได้วา่ สนิ ค้านนั้ มิได้
เป็นสินค้าท่ไี มป่ ลอดภยั หรอื ผู้เสยี หายไดร้ อู้ ยแู่ ลว้ ว่าสนิ ค้าน้ันเปน็ สินค้าทไี่ มป่ ลอดภัย หรือความเสียหาย
เกดิ ขนึ้ จากการใช้หรือการเกบ็ รักษาสินคา้ ไมถ่ ูกตอ้ งตามวิธีใช้ วธิ เี ก็บรกั ษา คำ� เตอื น หรือขอ้ มูลเกีย่ วกับ
สนิ ค้าที่ผปู้ ระกอบการไดก้ ำ� หนดไวอ้ ย่างถูกตอ้ งและชดั เจนตามสมควรแล้ว (มาตรา 7)
13) หลักความรับผิดในผลติ ภัณฑข์ องความสัมพนั ธ์ระหวา่ งผู้ประกอบการกบั ผู้ประกอบการตาม
พระราชบญั ญตั ินี้ กำ� หนดไว้สองกรณดี งั น้ี กรณรี ะหวา่ งผผู้ ลติ กบั ผวู้ า่ จา้ งใหผ้ ลติ และผผู้ ลติ กบั ผผู้ ลิตสว่ น
ประกอบของสินคา้ กลา่ วคอื พระราชบัญญตั ินี้บัญญัตวิ า่ ผ้ผู ลิตตามค�ำสง่ั ของผวู้ า่ จา้ งใหผ้ ลิตไม่ต้องรบั ผิด
หากพิสูจน์ได้ว่าความไม่ปลอดภัยของสินค้าเกิดจากการออกแบบของผู้ว่าจ้างให้ผลิตหรือจากการปฏิบัติ
ตามคำ� สง่ั ของผวู้ า่ จา้ งใหผ้ ลติ ทงั้ ผผู้ ลติ ไมไ่ ดค้ าดเหน็ และไมค่ วรจะไดค้ าดเหน็ ถงึ ความไมป่ ลอดภยั (มาตรา
8 วรรคหนึ่ง)
และอีกกรณีหนึ่งบัญญัติว่าผู้ผลิตส่วนประกอบของสินค้าไม่ต้องรับผิดหากพิสูจน์ได้ว่าความไม่
ปลอดภยั ของสนิ คา้ เกดิ จากการออกแบบหรอื การประกอบหรอื การกำ� หนดวธิ ใี ช้ วธิ เี กบ็ รกั ษา คำ� เตอื นหรอื
การให้ขอ้ มลู เกี่ยวกบั สนิ คา้ ของผ้ผู ลติ สินคา้ นัน้ (มาตรา 8 วรรคสอง)
14) หลกั การควบคมุ สัญญา (Control of Contract) ตามพระราชบัญญตั ินี้ บัญญตั ิหลกั การท่ี
วา่ ขอ้ ตกลงทยี่ กเวน้ หรอื จำ� กดั ความรบั ผดิ ตอ่ ความเสยี หายอนั เกดิ จากสนิ คา้ ทไ่ี มป่ ลอดภยั ของผปู้ ระกอบการ
จะนำ� มาอา้ งไมไ่ ด้ โดยบญั ญตั ดิ งั นี้ “ขอ้ ตกลงระหวา่ งผบู้ รโิ ภคกบั ผปู้ ระกอบการทไี่ ดท้ ำ� ไวล้ ว่ งหนา้ กอ่ นเกดิ
ความเสียหาย และประกาศหรือค�ำแจ้งความของผู้ประกอบการเพื่อยกเว้นหรือจ�ำกัดความรับผิดของ
ผู้ประกอบการต่อความเสียหายอันเกิดจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัยจะน�ำมาอ้างเป็นข้อยกเว้นหรือจ�ำกัดความ
รบั ผิดไม่ได้ (มาตรา 9)
15) หลักผู้มีอ�ำนาจฟ้องคดีเรียกค่าเสียหายแทนผู้เสียหาย ตามพระราชบัญญัติน้ีบัญญัติให้คณะ
กรรมการคมุ้ ครองผ้บู รโิ ภค สมาคมหรือมูลนธิ ทิ ไ่ี ดร้ บั การรบั รองตามกฎหมายค้มุ ครองผบู้ รโิ ภค มีอำ� นาจ
