Page 42 - การคุ้มครองผู้บริโภคและกฎหมาย เกี่ยวกับการแข่งขันทางการค้า
P. 42
9-30 การคุ้มครองผู้บรโิ ภคและกฎหมายเกี่ยวกับการแขง่ ขนั ทางการคา้
5) ในเรอ่ื งการใหบ้ รกิ ารเครอ่ื งมอื แพทยน์ นั้ ผใู้ หบ้ รกิ ารจะไมต่ อ้ งรบั ผดิ ตอ่ ความเสยี หายทเี่ กดิ ขนึ้
จากเคร่ืองมือแพทย์ไดจ้ ะต้องพิสจู นไ์ ด้ว่าตนไดใ้ ช้ความระมดั ระวงั ตามมาตรฐานทางวิชาการนั้นแลว้ หรือ
ความเสียหายนน้ั เกดิ จากเหตุสดุ วสิ ยั หรือเกิดเพราะความผิดของผูเ้ สยี หายน้ันเอง ทั้งน้ี ตามมาตรา 78
แหง่ พระราชบัญญัติเคร่อื งมอื แพทย์ พ.ศ. 2551
ส�ำหรับเรื่องการให้บริการไม่มีบัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายท่ีเกิดขึ้น
จากสนิ ค้าทไี่ มป่ ลอดภัย พ.ศ. 2551 จึงใช้บงั คบั ตามกฎหมายท่ัวไปในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
เรอื่ งสญั ญาหรอื ละเมดิ อนงึ่ ในกรณมี ขี อ้ พพิ าททางแพง่ ทเี่ กย่ี วกบั เรอื่ งการใหบ้ รกิ ารทว่ั ไปนนั้ จดั เปน็ คดผี ู้
บริโภค (Consumer Case) ให้ใช้บังคับตามพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 ต่อไป
เมื่อขอ้ พิพาทเปน็ คดคี วามในชน้ั ศาล
6) ความเสียหายที่เกิดจากการใช้หรือด�ำเนินการให้มีการใช้เครื่องมือแพทย์ต่อบุคคลอื่นจัด
เปน็ การให้บรกิ ารนัน้ พระราชบญั ญตั ิเครอ่ื งมอื แพทย์ พ.ศ. 2551 บญั ญตั ิใหใ้ ช้บงั คับกบั ความเสยี หายตอ่
จิตใจอนั เป็นผลเนือ่ งมาจากความเสยี หายต่อร่างกายหรืออนามยั ของผ้เู สยี หายดว้ ย ทัง้ นต้ี าม มาตรา 78
วรรคทา้ ย แหง่ พระราชบญั ญัตเิ ครอื่ งมอื แพทย์ พ.ศ. 2551
สำ� หรับพระราชบญั ญตั คิ วามรับผดิ ตอ่ ความเสยี หายทเี่ กิดขึน้ จากสนิ คา้ ทไี่ ม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551
บัญญัติให้ผู้ประกอบการต้องรับผิดต่อความเสียหายจิตใจด้วย ท้ังน้ีตามมาตรา 11 ประกอบกับมาตรา 4
แหง่ พระราชบัญญัตคิ วามรบั ผิดฯ
7) อายคุ วามตามพระราชบญั ญตั เิ ครอ่ื งมอื แพทย์ พ.ศ. 2551 มาตรา 79 และตามพระราชบญั ญตั ิ
ความรบั ผิดตอ่ ความเสยี หายทเ่ี กดิ ขนึ้ จากสินคา้ ท่ีไมป่ ลอดภยั พ.ศ. 2551 มาตรา 12 ก�ำหนดไว้สามปีนบั
แต่วันทผี่ เู้ สียหายรถู้ งึ ความเสียหายและร้ตู วั ผู้ประกอบการท่ตี ้องรบั ผดิ (ผจู้ ะพงึ ตอ้ งใชค้ ่าเสียหาย) แต่ไม่
เกินสิบปีเช่นกัน แต่การนับสิบปีของพระราชบัญญัติเคร่ืองมือแพทย์ฯ จะต้องไม่เกินสิบปีนับแต่วันที่เกิด
ความเสยี หายเนอ่ื งมาจากเครอื่ งมอื แพทย์ หรอื การใชเ้ ครอ่ื งมอื แพทยน์ นั้ สำ� หรบั สบิ ปตี ามพระราชบญั ญตั ิ
ความรบั ผิดฯ นน้ั ต้องไม่เกนิ สิบปนี ับแต่วันที่มกี ารขายสินค้า แต่ถ้าเปน็ ความเสยี หายทีเ่ กิดขึ้นโดยผลของ
สารสะสมท่ีอยู่ในร่างกายหรือเป็นกรณีทต่ี ้องใช้เวลาในการแสดงอาการนนั้ อายุความสามปีนับเหมอื นกัน
แต่ต้องไม่เกนิ สิบปนี บั แต่วันที่รถู้ งึ ความเสยี หาย
8) ตามมาตรา 80 แหง่ พระราชบญั ญตั เิ ครอื่ งมอื แพทย์ พ.ศ. 2551 บญั ญตั ใิ หม้ กี ารใชส้ ทิ ธไิ ลเ่ บย้ี
ได้ ดงั น้ี ผ้ทู ่จี ะตอ้ งรบั ผดิ ตามมาตรา 77 หรือมาตรา 78 ท่ไี ดช้ ำ� ระคา่ เสยี หายให้แก่ผู้เสียหายแล้ว ย่อมมี
สทิ ธไิ ลเ่ บยี้ เอากบั ผมู้ สี ว่ นในการทำ� ใหเ้ กดิ ความเสยี หายได้ โดยตอ้ งใชส้ ทิ ธไิ ลเ่ บย้ี ภายในสามปนี บั แตว่ นั ท่ี
ตนได้ชำ� ระคา่ เสียหาย แตผ่ ู้มีสทิ ธไิ ลเ่ บย้ี นน้ั จะมีสิทธไิ ลเ่ บี้ยเฉพาะส่วนที่เกนิ จากความรับผิดของตน
สำ� หรับพระราชบญั ญตั ิความรบั ผิดตอ่ ความเสยี หายทีเ่ กิดขึ้นจากสินคา้ ทีไ่ มป่ ลอดภัย พ.ศ. 2551
ไม่ได้บัญญัติเรื่องการใช้สิทธิไล่เบ้ียระหว่างผู้ประกอบการไว้ ดังน้ี ให้เป็นไปตามกฎหมายท่ัวไปประกอบ
กับบทบัญญัติที่แสดงถึงนิติสัมพันธ์ระหว่างผู้ประกอบการด้วยกันตามพระราชบัญญัติความรับผิดฯ เช่น
ผู้ผลิตไม่ต้องรับผิดเมื่อพิสูจน์ได้ว่าผลิตสินค้าตามค�ำส่ังหรือการออกแบบของผู้ว่าจ้างให้ผลิต และผู้ผลิต
ไมอ่ าจคาดเหน็ และไมค่ วรจะได้คาดเห็นถงึ ความไม่ปลอดภัย ทัง้ น้ี ตามมาตรา 8 วรรคแรกแห่งพระราช-
บัญญัติความรับผิดฯ อีกกรณีหนึ่งคือผู้ผลิตส่วนประกอบของสินค้าไม่ต้องรับผิดหากพิสูจน์ได้ว่าความไม่
