Page 50 - ภาษาและทักษะเพื่อการสื่อสาร
P. 50
4-40 ภาษาและทกั ษะเพอื่ การสื่อสาร
การเมอื ง ในชุมชนหรอื หมบู่ า้ น หรือแม้กระทั่งการเมอื งในองค์กรหรือการเมืองในส�ำนกั งาน ทมี่ กี ารต่อสู้
ช่วงชงิ ยศ ชว่ งชงิ ตำ� แหนง่ และผลประโยชนต์ ่างๆ อยู่เสมอ
ในการดำ� เนินกจิ การทางการเมอื งจะตอ้ งมีการประชุมปรึกษาหารือ ถกเถยี ง แสดงความคดิ เห็น
การตดั สนิ ใจ ออกกฎหมาย ข้อบังคบั ระเบียบ ค�ำส่งั คำ� แถลงการณ์ การเสนอขอ้ มูลข่าวสาร การวพิ ากษ์
วิจารณ์ การอภิปรายถกเถียง กิจกรรมต่างๆ เหล่านี้จ�ำเป็นต้องใช้ภาษาในการส่ือสารในระหว่างผู้ท่ี
เกยี่ วขอ้ ง ไปจนถึงการเผยแพร่ไปยงั ประชาชนด้วย
ภาษาทางการเมืองแบง่ ออกเป็น 4 ลักษณะคือ
4.1 ภาษาทางกฎหมาย ไดแ้ ก่ ภาษาทปี่ รากฏในเอกสารเป็นลายลักษณ์อกั ษร เชน่ รัฐธรรมนูญ
สนธิสัญญา พระราชบัญญัติต่างๆ ข้อความส่วนใหญ่จะเป็นการให้ค�ำจ�ำกัดความและค�ำสั่ง ดังน้ันจึงใช้
ภาษาทเ่ี ปน็ ทางการ ครอบคลมุ ทกุ ประเดน็ แตใ่ นหลายกรณี ภาษาทางกฎหมายมคี วามคลมุ เครอื ซงึ่ ตอ้ ง
มกี ารตีความกันอยเู่ สมอ
4.2 ภาษาบริหาร หรือภาษาราชการ ได้แก่ หนังสือราชการ บันทึกข้อความท่ีใช้ติดต่อกันใน
ราชการ รายงานการประชุม รายงานการปฏบิ ัตริ าชการ แผนงาน โครงการ รวมท้ังกฎระเบียบตา่ งๆ ที่
ต้องการให้ผู้ท่ีปฏิบัติงานในหน่วยงานของรัฐ และประชาชนท่ัวไปได้ปฏิบัติตาม ดังน้ันภาษาจึงมีลักษณะ
เป็นทางการ
4.3 ภาษาท่ีใช้เพื่อจูงใจ มีลักษณะเป็นการเรียกร้องให้กลุ่มบุคคลท่ีเป็นกลุ่มเป้าหมาย ซึ่งมักจะ
เปน็ สาธารณชนไดส้ นบั สนนุ นโยบาย เชน่ นโยบายของพรรคการเมอื งในการหาเสยี งเลอื กตงั้ การอภปิ ราย
ในสภาผแู้ ทนราษฎร และการประชมุ กรรมาธกิ าร เปน็ ตน้ จดุ มงุ่ หมายของผพู้ ดู คอื ตอ้ งการชกั จงู ใจใหผ้ ฟู้ งั
ยอมรบั ว่า นโยบายท่ตี นเสนอควรไดร้ ับการยอมรับและสนบั สนุน เนือ้ หาในการพูดจะประกอบดว้ ยความ
คดิ พ้นื ฐาน อา้ งองิ สง่ิ ทเี่ ก่ยี วข้องและขอ้ สรปุ คำ� พูดทใ่ี ช้อาจมกี ารเสนอแนะอย่างชัดเจน หรอื มคี วามหมาย
เป็นนยั ก็ได้ ส่วนขอ้ สรปุ อาจเปน็ การใหค้ ำ� มัน่ สญั ญา หรือการขู่ใหก้ ลวั เชน่ “ถ้าเลอื กเราเศรษฐกจิ จะดขี ้ึน
แนน่ อน” หรอื “ถา้ ไมเ่ ลอื กเรา เขามาแน”่ การใชภ้ าษาลกั ษณะนเี้ ปน็ การใชภ้ าษากบั บคุ คลเปน็ จำ� นวนมาก
ดังน้ันจึงต้องท�ำให้ผู้ฟังมีส่วนร่วมและเห็นคล้อยตาม และให้ความสนับสนุนต่อข้อเสนอแนะและข้อสรุป
ต่างๆ ของผ้พู ดู ในการพูดน้นั ผู้พดู มักจะมกี ารปลุกเร้าอารมณข์ องผฟู้ ังดว้ ย
4.4 ภาษาในการเจรจาต่อรอง เป็นค�ำพูดที่ต้องการเรียกร้องให้บุคคลที่รับฟังคล้อยตาม และให้
ความสนับสนุนต่อข้อเสนอของผู้พูด ภาษาประเภทน้ีมีลักษณะไม่เป็นทางการ โดยบุคคลที่เกี่ยวข้องมี
เฉพาะคกู่ รณที ต่ี กลงตอ่ รองกนั เทา่ นน้ั และการตอ่ รองดงั กลา่ วมกั ปดิ เปน็ ความลบั ไมเ่ ปดิ เผยใหส้ าธารณชน
ได้ทราบ เพราะต้องการหลีกเล่ียงการเกิดปฏิกิริยาจากสาธารณชน เช่น การเจรจาต่อรองต�ำแหน่งทาง
การเมือง ภาษาท่ใี ชใ้ นการเจรจาต่อรองจึงใชค้ ำ� พดู ในลกั ษณะการแลกเปลย่ี นผลประโยชน์ท่เี จาะจงลงไป
อาจกล่าวโดยสรปุ ว่า ภาษาเฉพาะวงการเปน็ ภาษาย่อยท่เี กิดจากการใช้ภาษาในการสือ่ สารตาม
กลมุ่ สังคม ตามหนา้ ทก่ี ารงาน หรืออาชพี ของผใู้ ชภ้ าษา ซ่งึ ผทู้ ีอ่ ยใู่ นวงการวชิ าชีพเดียวกนั มกั ใช้ถ้อยค�ำ
ภาษาท่ีมลี กั ษณะเฉพาะของตนเอง เชน่ ภาษาสอื่ มวลชนประเภทตา่ งๆ ภาษากฬี า ภาษาแพทย์ ภาษา
กฎหมาย ภาษาธุรกิจ เป็นต้น แต่ละบุคคลจะเลือกใช้ถ้อยค�ำตามความเหมาะสม ตามสถานการณ์ และ
ตามบทบาทหนา้ ท่ขี องตน ซ่ึงสามารถสอ่ื สารทำ� ความเขา้ ใจกันไดอ้ ยา่ งดสี ำ� หรบั คนในวงการเดียวกนั
