Page 45 - ท้าวมหาชมพู
P. 45
ทา้ วมหาชมพู 7
ใหว้ ษิ ศรมารอ้ ยกรรณของพระยาผเู้ ปนเจา้ ของปราสาทน้ี นำไปสู่
สำนกั นข์ิ องกู “อติ จิ นิ เฺ ตตวฺ า” ครน้ั ทรงพระดำรหิ ฉ์ นแ้ี ลว้ พระยา
ชมพบู ดกี เ็ หาะไปสทู่ อี่ ยแู่ หง่ พระองค์ ครนั้ ถงึ จงึ ลงในทเ่ี ฉภาะหนา้
แห่งอำมาตย์ราชเสนาทัง้ ปวง แลว้ ก็กวัดแกวง่ พระแสงขรรค์ ฯ
“อมจจฺ า ตํ ทสิ วฺ า” อำมาตยท์ งั้ หลายเหน็ พระเจา้ ชมพบู ดี
กระทำการดงั นนั้ กก็ ราบทลู วา่ ขอพระราชทานเหตอุ ไรพระองคจ์ งึ
กระทำอาการดังน้ี ฯ “อเมฺห กชุ ฌติ ถฺ ” พระองค์ทรงพระพโิ รธ
แกก่ ระหมอ่ มฉนั ทงั้ ปวงนฤี้ ๅประการใด กราบทลู พลางทางหมอบลง
ด้วยอุระเกรงกลัวพระบารมีพระเจ้าชมพูบดีน้ัน มีอุประมาดัง
มฤคชาตอิ นั กลวั แกส่ งิ หนาทของพระยาไกรสรราชสหี ์
สมเดจ็ พระเจา้ ชมพบู ดจี งึ มพี ระโองการตรสั วา่ “อยํ ตเุ มหฺ
น กุชฺฌามิ” เราหาขึ้งโกรธแก่ท่านทั้งปวงไม่ เราโกรธแก่
ผู้อ่ืน ตรัสฉนี้แล้วก็ยกขึ้นซ่ึงวิษศรย้อมด้วยพิษนาค วางศร
น้ันไว้เหนือพื้นแห่งพระหัดถ์ แล้วก็มีพระโองการตรัสว่า ดูกร
วิษศร ท่านจงไปสู่เมืองราชคฤห์มหานครข้างบุรพทิศตวันออก
ร้อยกรรณแห่งพระยาเจ้าเมืองนั้นนำมาสู่สำนักน์ิแห่งเราบัดน้ี
ตรัสแล้วก็สละวิษศรนนั้ ไป ฯ
“สโร อากาสํ คนตฺ วฺ า” วษิ ศรนนั้ กเ็ หาะลอยขนึ้ ไปในอากาศ
เวหาส์ มอี ปุ ระมาดงั พระยาครธุ อนั ยกขนึ้ ซงึ่ นาคกระทำอาการดจุ
ดงั วา่ มจี ติ รวญิ ญาณ แผดรอ้ งกอ้ งสำเนยี งสนัน่ ดจุ หนึง่ วา่ เสยี ง
ไกรสรราชสีห์ “พิมฺพิสารสีสํ ภินฺทามิ อุรํ ผาเลมิ” กูนี้เปน
ราชทตู แหง่ สมเดจ็ พระเจา้ ชมพบู ดรี าช กจู ะทำลายเสยี ซงึ่ สสี ะแหง่
