Page 46 - ท้าวมหาชมพู
P. 46
8 ทา้ วมหาชมพู
พระยาพมิ พสิ าร กจู ะผา่ เสยี ซงึ่ อรุ ะแหง่ พระยาพมิ พสิ าร ใคร ๆ อยา่
มาอยู่ขวางหน้ากู เสียงวิษศรร้องอื้ออึงคนึงมาในอากาศเวหาส์
ด้วยประการฉนี้
“ตทา พมิ พฺ สิ ารราชา” พระเจา้ พมิ พสิ าร ครนั้ ไดท้ รงสวนา
การเสียงวิษศรร้องอื้ออึงคนึงมาในเวลาปัจจุสมัย มาถึงยอด
ปรางค์ปราสาทแล้วแลพระหึมครึมคร่ำ ขู่คำรนอยู่ณยอดปรางค์
ปราสาทดังนั้น “ภีตตสิโต หุตฺวา” สดุ้งตกพระไทยนักเสด็จ
ออกจากพระนครแตภ่ ายในอรณุ เขา้ ไปสูส่ ำนกั นิส์ มเดจ็ พระมหา
กรณุ าเสดจ็ อยใู่ นเวฬวุ นั มหาวหิ าร ถวายนมสั การสมเดจ็ พระพทุ ธ
องค์เจ้าแล้ว ก็กราบทูลถามว่า “ภนฺเต ภควา” ข้าแต่
พระสรรเพ็ชญ์พุทธองค์ กระหม่อมฉันได้ยินเสียงคุกคามอื้ออึง
คนงึ อยใู่ นทยี่ อดปรางคป์ ราสาท จะเปนเสยี งอนั ใดพระพทุ ธเจา้ ขา้ ฯ
จึงมีพระพุทธฎีกาตรัสว่า ดูกรบพิตรพระราชสมภาร เสียงร้อง
อื้ออึงอยู่ที่ยอดปราสาทนั้น คือเสียงวิษศรแห่งพระยาชมพูบดี
อนั เสวยสมบตั ใิ นเมอื งปญั จาลราษฐ์ ขึง้ โกรธแกพ่ ระองค์ ใช้ให้
วิษศรมาจะให้ร้อยกรรณแห่งบพิตรนำไปสู่ที่เฝ้าแห่งตน ฯ
“ภติ ตสโิ ต หตุ วฺ า” สมเดจ็ พระเจา้ พมิ พสิ ารไดท้ รงฟงั ก็
ยิ่งสดุ้งตกพระไทยสทกสท้านยิ่งขึ้นกว่าเก่า จึงกราบทูลว่า
พระพุทธเจ้าข้า กระหม่อมฉันนี้คิดอ่านเปนประการใด จึงจะ
พ้นไภย ดูกรบพิตรพระราชสมภาร พระองค์อย่าโศกเศร้าไป
เลย ตถาคตจะช่วย เมื่อสมเด็จพระมหากรุณามีพระพุทธฎีกา
ตรัสจำนรรจาอยู่ด้วยกรุงพิมพิสารด้วยประการฉนี้ ๚
