Page 47 - ท้าวมหาชมพู
P. 47
ท้าวมหาชมพู 9
ฝ่ายวิษศรนั้น ก็ยิ่งร้องก้องสนั่นดุจหนึ่งว่าเสียงฟ้าผ่า
ว่ากนู ีเ้ ปนทูตพระเจา้ ชมพบู ดี จะตัดเอาสสี ะพระยาพิมพสิ าร จะ
ผกู พนั ธเ์ อาตวั พระยาพมิ พสิ ารบดั เดีย๋ วนี้ “สพเฺ พ นาครา” ฝา่ ย
ชาวพระนครทัง้ ปวง ไดฟ้ งั เสยี งวษิ ศรรอ้ งกกึ กอ้ งดงั นัน้ ตา่ งคน
ต่างก็บังเกิดโลมหังสนังขนพองสยองสดุ้งตกใจกลัว “สโร
พมิ พฺ สิ ารราชานํ อลภติ วฺ า” วษิ ศรนนั้ เมอื่ เขา้ ไปคน้ ควา้ หาพระเจา้
พิมพิสารณภายในปรางค์ปราสาทมิได้พบได้ปะพระเจ้าพิมพิสาร
ณภายในปราสาทนั้นแล้ว วิษศรนั้นก็ทำลายเสียซึ่งกัมภูฉัตร
ของพระเจา้ พมิ พสิ ารใหห้ กั กระจดั กระจาย แลว้ กบ็ า่ ยหนา้ เฉภาะ
ตอ่ เวฬวุ นั มหาวหิ ารรอ้ งกอ้ งสนนั่ มา “ทรู โต อาคตํ สรํ ทสิ วฺ า”
สมเด็จพระมหากรุณา เมื่อทอดพระเนตรเห็นวิษศรร้องก้องมา
แต่ไกล จึงมีพระพุทธฎีกาตรัสแก่พระเจ้าพิมพิสารว่าดูกรบพิตร
พระราชสมภาร วิษศรมานี่แล้ว วิษศรตามพระองค์มานี่แล้ว
สมเด็จพระเจ้าพิมพิสารทอดพระเนตรเล็งแลไป เห็น
วษิ ศรครงั้ นนั้ “สณฐฺ าเรตุํ อสกโฺ กนโฺ ต” มอิ าจดำรงทรงพระกาย
อยู่ได้เปนปรกติ พระกายนั้นหวั่นไหว กราบทูลพระกรุณาว่า
“ภนเฺ ต ภควา” ขา้ แตส่ มเดจ็ พระพทุ ธองคพ์ ระพทุ ธเจา้ ขา้ ไดท้ รง
พระกรณุ าโปรดเถดิ ประทานชวี ติ แกก่ ระหมอ่ มฉนั ดว้ ย สมเดจ็
พระเจ้าพิมพิสารกราบทูลพลางทางซบพระเศียรลงแทบพระบาท
ยคุ ลสมเดจ็ พระมหากรณุ า “ภควา” องคส์ มเดจ็ พระบรมโลกนารถ
ศาสดาผู้ทรงสวัสดิโสภาคเปนอันงามเมื่อจะป้องกันเสียซึ่งไภย
แหง่ สมเดจ็ พระเจา้ พมิ พสิ ารครงั้ นนั้ “เอกํ จกกฺ ํ มาเปตวฺ า” พระองค์
