Page 91 - คำให้การขุนหลวงวัดประดู่ทรงธรรม เอกสารจากหอหลวง
P. 91

61  คำให้การขุนหลวงวดั ประดู่ทรงธรรม

                     เอกสารจากหอหลวง

ที่​อา​ศรัย​ของ​สัตว์​ธรรมดา​นก​ทั้ง​หลาย​ย่อม​อา​ศรัย​ต้นไม้ อัน​มี​ปริมณฑล​
กิ่งก​ ้านส​าขาต​ ระการด​ ้วยล​ ูก ดอกท​ ีจ่​ะเปนป​ ระโยชนแ์​ กส่​ ัตว์ อนึ่งส​ ัตวจ์​ตบุ​ าท​
ทั้งห​ ลายย​ ่อมอ​ าศ​ รัยร​าวป่าเ​ปน​ กำบ​ ังก​ ายแ​ ละอ​ าศ​ รัยเ​ปน​ ภักษาห​ ารเ​ลี้ยงช​ ีพ​
​แล​ผลาหาร​ที่​จะ​ปอง​ประโยชน์​เลี้ยง​อาตมา​สัตว์ ถ้า​ไม้​ปราศจาก​กิ่ง ก้าน​
ลูก ดอกไ​ซร้ ก็​ไม่มีส​ ัตว์จ​ตุบทท​ วิบาทม​ า​อาศ​ รัยไ​ม้น​ ั้น​ก็​ไม่​รุ่งเรือง​เจริญง​าม
ป่าไ​ม่มีไ​ม้แ​ ละภ​ ูเขาไ​ม่มีส​ ัตว์อ​าศ​ รัยฉ​ ันใดไ​ด้แก่เ​สนาบ​ ดีย​ ่อมเ​ปน​ ที่พ​ ึ่งพ​ ำนัก​
ของไ​พร่พลอ​ ันทุพ​ ลภ​ าพ ขัดข้องต​ ้องป​ กครองต​ ามค​ วรท​ ี่ช​ อบ ไพร่ฟ​ ้าป​ ระชา​
ราษฎรท​ ี่ย​ ่อม​อา​ศรัย​ใบบุญ​บารมี​เสนาบดี ผู้ม​ ีป​ รีชา​ญาณ​ที่จ​ะ​ทำนุบ​ ำรุงไ​พร่​
ใหช​้ ุม่ ช​ ืน่ ป​ กปอ้ งไ​พรใ่​หส​้ ำเรจ็ ป​ ระโยชนต​์ ามค​ ณุ าน​ ค​ุ ณุ ค​วามด​ ค​ี วามช​ อบต​ ะบะ​
เดชเ​กียรติยศอ​ ำนาจข​ องท​ ่านเ​สนาบดนี​ ั้นไ​ซรก้​ จ็​ะว​ัฒนาถ​าวรย​ิ่งๆ ขึ้น ดุจป​ ่า​
ไม้ฤ​ ดูฝ​ น เปน​ การ​เจริญ​ด้วยอ​ ำน​ าจว​สัน​ต​ฤดู​กลบ​เกื้อก​ าร​ไม้​ไม่มีก​ ิ่ง ไม่มี​ผล
ได้​ป่า​ไม่มี​ไม้ สระ​บัว​ไม่มี​ประทุม​ชาติ​ก็​จะ​ไม่มี​สัตว์​อา​ศรัย เปน​สิ่ง​สง่า​งาม​
ตาม​ธรรมเนียม ดุจ​เสนาบดี​ไม่มี​ความ​กรุณา​วิจารณ์​ปัญญา​ไม่​ได้​ทำนุ​บำรุง​
เลีย้ งไ​พรพ่ ลต​ามช​ าตต​ิ ามว​งศต​์ ามค​วามด​ ี แลค​วามช​ ัว่ ใ​หม​้ ส​ี ขุ ต​ามค​วรไ​พรพ่ ล​
ทหาร​ทั้งห​ ลาย​ก็​จะเ​หนื่อย​หน่าย ไม่ร​ักใ​คร่ไ​ม่ภ​ ักดี​โดยค​ วามก​ ตัญญู​ก็​จะ​มิไ​ป​
อา​ศรัยท​ ี่ช​ ุ่ม​ชื่นโ​ดย​ทางอ​ ื่นท​ ี่​เปนส​ ุข เสนีม​ นตรีผ​ ู้​นั้นก​ ็จ​ะเ​สื่อม​สูญเ​กียรติยศ​
ไป เพราะ​ไม่มี​ไพร่​พล​จะเปน​เครื่อง​อุดหนุน​กำลัง​ตน​ให้​งาม​ดี​ได้​ฉันใด​ได้แก่​
ป่า​ไม้ห​ าท​ ี่พ​ ึ่งม​ ิได้ ก็ไ​ม่มี​สัตว์​อา​ศรัย​ดุจก​ ัน ผู้​เป็นเ​สนีม​ นตรี​มุข​ มาต​ ​ยาธิ​บด​ี
พึง​สดับ​คิด​ยุติธรรม​ดังนี้ แล​คิด​ที่​อื่น​ที่​ชอบ​ด้วย​ยุติธรรม ควร​ประ​พฤติ​เป​น​
กำล​ ัง​สติป​ ัญญา​ประกอบเ​กียรติยศส​ ืบไป

      	 ข้อ ๑๘ ผู้​เป็น​เสนี​มนตรี​มุ​ขมา​ต​ยาธิ​บดี​ไซร้ ให้​หมั่น​ประ​พฤติ​
ใจเป​นก​ลาง ตั้ง​อยู่​ให้​อุเบกขา​หา​ฉันทา​พยาบาท​มิได้ ย่อม​เปน​เกื้อกูล​แก่​
ผูน้​ ้อยใ​หย้​ิ่งใ​หญต่​ ามค​วามด​ ขี​ องเ​ขา ตนเปนผ​ ู้ใหญต่​ ้องเ​อาใจเ​กื้อห​ นุนผ​ ูน้​ ้อย
ดุจด​ ั่งป​ ริม​ ณฑลพ​ ระไ​ทรส​าขาม​ ีก​ ิ่งก​ ้านอ​ ันพ​ ระโ​รจน์ เปน​ ที่อ​าศ​ รัยแ​ ห่งส​กุณา​
แห่ง​ปักษา​ชาติ​นก​ใหญ่​น้อย​ทั้ง​ปวง​มา​อา​ศรัย​จับ​และ​บัง​แสง​พระ​สุริยา แล​
   86   87   88   89   90   91   92   93   94   95   96