Page 135 - คำแปลจามเทวีวงศ์ พงศาวดารเมืองหริปุญชัย
P. 135
พระญ�ณวจิ ติ ร (สทิ ธิ โลจนานนท์) แปล 103
แลเหย้�เรอื นทอ่ี ยอู่ �ศยั แลว้ ใหพ้ ทิ กั ษร์ กั ษ� เพร�ะพระองคเ์ ปรยี บดงั พระ
บดิ �ผมู้ กี รณุ �แก่ชนเหล�่ นั้น
ช�วพระนครหริปุญไชยกับช�วพระนครหงส�วดี ก็เกิดพิศว�ส
คุ้นเคยรักใครก่ นั เปน็ อันม�ก
ถึงภ�ษ�ของคนท้ังสองพวกน้ันก็พูดเป็นภ�ษ�เดียวกัน คำ�ใดคำ�
หน่ึงซงึ่ จะต�่ งกันไปบ�้ ง กม็ ิไดม้ ี
เพร�ะภ�ษ�ค�ำ พดู ของคนทงั้ สองพวกเปน็ ภ�ษ�เดยี วกนั ไมแ่ ตกกนั
นัน้ คนทัง้ หล�ยเหล่�นน้ั จงึ ไดค้ นุ้ เคยกันเรว็ นัก
พอครบหกปีบรบิ ูรณ์แลว้ โรคนั้นกส็ งบระงบั ไป
เมื่อโรคสงบระงับไปแล้ว ผู้ใดปร�รถน�จะม�ยังหริปุญไชยนคร
ผูน้ ้ันก็ม�อยใู่ นหรปิ ญุ ไชยนครนี้
ผใู้ ดทไี่ มม่ อี �ลยั ในหรปิ ญุ ไชยนครกด็ ี หรอื ยงั มอี �ลยั อยแู่ ตแ่ กช่ ร�
แลว้ ฤาไดก้ ระท�ำ อ�ว�หมงคลดว้ ยบตุ รแลธดิ �แลว้ กด็ ี ผนู้ น้ั กอ็ ยใู่ นหงส�วดี
นครน้ัน
ดว้ ยเหตนุ น้ั ชนทงั้ หล�ยซง่ึ ม�อยใู่ นหรปิ ญุ ไชยนครนแี้ ลว้ เมอ่ื ระลกึ
ถงึ หมญู่ �ตวิ �่ ต�ย�ยม�รด�บดิ �ของเร�อยใู่ นหงส�วดนี ครนนั้ ดงั น้ี ครนั้ ถงึ
อภิลักขิตสมัยต�มปีต�มเดือนแล้ว ชนท้ังหล�ยน้ันก็ลอยข�ทนียโภชนี-
ย�ห�รต�มนำ้�ลงไปข้�งใต้ อทุ ศิ ไปใหแ้ ก่หมูญ่ �ติทงั้ หล�ยเหล่�น้ันเมอื่ คน
ทงั้ หล�ยเหล่�น้ันระลกึ หมู่ญ�ติมีม�รด�บิด� เปน็ ตน้ ไม่อ�จจะสงบระงบั
คว�มโศกไวไ้ ด้ กร็ อ้ งไห้คร�่ำ ครวญม�ยงั เรือนของตน
จ�รีตของก�รทชี่ นทัง้ หล�ยเหล�่ น้นั ได้กระท�ำ แลว้ ในก�ลกอ่ น
ยังประพฤติกันอย่จู นทุกวันน้ี
เมือ่ มนษุ ยท์ ั้งหล�ยม�อย่กู นั แลว้ หรปิ ญุ ไชยนครก็บริบรู ณข์ ึ้น
แท้จริงแม้ประชุมชนช�วหงส�วดีนครทั้งหล�ยเหล่�ใดที่เป็นท่ีรัก
ใครเ่ จรญิ ใจเพร�ะคว�มคนุ้ เคยกนั ชนทง้ั หล�ยเหล่�นนั้ กม็ �ยงั หรปิ ญุ ไชย
